Wraz z tarczą słońca

Wynurzali się 

Z jaskiń

Chat

Namiotów

Wyruszali

Na pole

Na bitwę

Do lasu

A potem

Przy córze Księżyca

Przelewali w śpiew

To, czego nie umieli spakować

Do worków

Koszy

Trumien

Jeszcze biegnę do ciebie Mamo

Jeszcze obijam kolanka 

Wywracając się

Ale w jakiejś suchej mgle

Jeszcze czekam Tato

Ze złamanym sercem

Wśród ciemnej samotności

Ale nie widzę twych rąk

Tylko ból jeszcze szepcze…

Byli

Mojry

W wolnej chwili

Której przecież nie mają

Albo nie istnieje

Bo ani co wolność

Ani co chwila

Nikt nie wie

Wybrały się do pasmanterii

Stoją przed gablotką

Pełną gotowych żywotów

Piękne - myślą

I zachciało im się wrócić do pracy

Kupiły tylko igielnik

W kształcie

Kuli ziemskiej

Melancholia to nie

Sen

Nie spokój

Ona jest poza czasem

Obojętna na niego

Nie czekanie

Nie smutek

To strzała wypuszczona

Z łuku

Modląca się 

Aby

Nie dotrzeć

Do celu

Niewesołe miasteczko

Tuż za skwerem

Gdzie drzewa miast żywicy

Wypłakują światełka

Ulica w prawo

W mrok

Strzelnica papierowych kwiatów

Dalej obrotowa szubienica

Z prawdziwą symulacją radości

I witryny krzywych luster

I Pałac smaku

Imienia Zbigniewa Herberta

Słowa płatki śniegu

Są delikatne

Dzieci wiedzą

Są świetlistymi gwiazdkami

Jak czasem

U wróżych różdżek

Opadają w formie 

Deszczu

I na twarzach zmieniają się

W wiersze

Gdy skapną z rzęs

I opuszków palców

Zbierają się z strumienie opowiadań

Ale wtedy są już zdaniami

I eposów rzek

Lecz nie ma w nich już słów

Nie są płatkami śniegu