Popołudniowa drzemka

Na katafalku podłogi

Ciało nawyka

Do bólu niebycia

W zwidzie

Niezgody na nieczucie

Owczy całun

Niewystarczający dla ukrycia

Stóp

Marnotrawnego

Cecylia

Moja Droga

To czarne tło

Znacznie bardziej twarzowe

Może nieco spłaszczona

Perspektywa

Ale pasuje do wszystkiego

I te Twoje rysy

Wybacz

Nieco prostackie

Komponują się

W trumienny portret

Tylko przyjaciółka

Powie Ci

Prawdę

Bardzo dosłownie potraktowaliśmy słowa

Prostujcie ścieżki władcy

Chyba tylko zbytnio

Przejęliśmy się rolą

Władcy

Podobieństwa i różnice

Kwiat w szklarni nie wie przecież

Że istnieje wiatr i deszcz

Nawet Słońce dla niego

Jest tylko delfinem skaczącym w basenie

A kwitnie

Lecz nigdy nie zakołysze się lękliwie

W przedburzowym powiewie

A krople na jego płatkach

Nie zalśnia 

W błysku tęczy

Lustro

Odwrócone

Jak spojrzenie

Nad głową

Gdy leżę na wznak

Obserwuję odbicie morza

Wypełnionego

Błękitem, bielą i lazurem

A każda fala

Perlisty rozprysk zwierciadeł

Zraszających słono oczy