Cztery ślady na piasku

Nie ma meduz

Obok siebie

Normalnie

Raptem jedne zagęszczone

Drugie zdziwione

Stopa za stopą

Prawie same palce gdzie poderwały się mewy

I znowu cztery przodem do siebie

I w suchym piasku odbicia jedynie niektórych

I jedne znikające w jednych

Kręcących się w miejscu

I znów cztery lirycznie po pięciolinii fal

Głębiej 

Po linijkach wierszy

Po pulsującym rytmie

I znowu dwa wychodzą

Z wiru

Jak pytajnika

Szept jak akcent

Nad niemym "o"

Jak ułożenie głosek

W ścieżkę przez

Lśnienie porannego lasu

Pocałunek

Drżąco przeciskający się przez usta

Oda do zapachu włosów

Ześlizgująca się w powiewie oddechu

Po labiryncie ucha

Julia i Romeo

Spoglądasz zza zasłony

Kamieni, którymi

Nasi przodkowie

Od wieków wzajemnie 

Siebie, sobie i w siebie

Palcami kruchymi, jak erotyki skaczące po papirusach - niepewnie

Dotykając koronki kutej balustrady

Schowana za woalem rzęs

Wymawiasz w myślach: tak

I cofasz w cień

Słowa: ale

Most Waterloo

Przedwczoraj stałem na nim

Dziś go nie ma

A zatopiony świat 

Gra światłami

Jakby spod niego jeźdźcy

Zmarli Rzymianie 

Brytowie

A na nim klomby żywotów

Może dlatego najlepiej wygląda

Gdy go niemal nie widać

Bo wtedy najtrudniej

Zachować harmonijne linie życia

Więc ucieka w chwiejnym rytmie

Podpór 

Ku kształtom światów niewiadomych

Choć przed oczyma rybaków

I malarzy odkrytych

Aż uciec mu się udaje

Blisko krawędzi

W liliowe szaleństwo

A ja dosiadłbym go

I na jego czterech kopytach

Popędził w szumie 

Smagania pędzlem

Do światów przejść

Ogrody

Ocieniony 

Szumiący cichym strumieniem

Słyszalnym ledwo wśród trawy

Melodię oczekiwania

O zapachu kory i mchu

I 

Pełny słońca

Zapachu lawendy

Migoczący fiołkami 

Wśród słonecznych źdźbeł 

Brzmiący śpiewem ptaków

A pomiędzy

Mur kruszejący

Od nieustępliwego światła

Z jednej

Łuszczący się

Wśród życiodajnej wilgoci

Z drugiej strony

Wolę być 

Kiedy na moment

Wrastamy w siebie

Nie rozumiejąc

Jak motyl 

Opuszczając poczwarkę 

Nawet jeśli skrzydła przytrzasną drzwi

Paleta barw

Dwie barwy

Do malowania wszystkiego

Szesnaście

Przypominanie mojej Mamy

Gdy trwam do niej przyssany

Dwieście pięćdziesiąt sześć 

Mój świat

Szesnaście milionów

Migotanie rzęs

I kącików oczu

Jest więcej

Których się obawiam

I o których śnię

Ktoś mnie wycinał 

Z tektury

W gorzkiej ironii barbakanu

Secesyjne rysy

Śniąc o Alkach i Rudych

I to dobre lustro

Pociąg nie wjeżdża

Spomiędzy torów nie wyrastają 

Pełne witalności...

Nie ma płyt na peronie

Śladów ludzi

Zużycia świata

Kosza, gdzie nie mieści się serce

Nie ma mnie

Nie mówię

Nie słyszę

Jest tylko serce

Nie mieszczące się w koszu

Pierwsza skóra, jak łupinka cebuli

Do farbowania wielkanocnych jajek

Żeby symbolizowały życie

Skuteczniej, niż prawdziwe

Druga, jak czosnek zasuszony

Którą wyrywać trzeba

Spomiędzy ząbków

Żeby paliło w język

Przy mówieniu

Trzecia cieknąca sokiem

Jak zrywanie albedo

Słodkim, kwaśnym, gorzkim

Obnażająca wnętrzności

Rozerwanych marzeń