Kupiec wenecki

Statki na niepewnym morzu

A córka zerwała przymierze

Przyjaciel, co szczerze mówić nie umie

I policzek za to, w co wierzę

Sakwa w sercu

I serce w sakwie

Życie w martwym zapisie

Zapisane w żywym słowie

Los, co w przebraniu się czai

Nie zważając na wyznania

Rano chodzi na czterech nogach

Wieczorem na trzech

Cały dzień waha się

Na dwóch

Próbując postawić nogę

Na właściwej ścieżce

W nocy układa głowę na poduszce 

Słuchając szumu własnej krwi

Jak morza

Gladiatorzy

Na środku areny

Na piasku

Co go stopa ma pokrywa

Zarzucali na siebie sieci pytań

Czekając cierpliwie odpowiedzi

Pchali włóczniami wątpliwości

Całując rany niepewności

Cięli mieczami redukcji

Obmywając stopy

Z krwi niewysłowienia

Zachodząc od tyłu ze sztyletem empatii

Gotowali się na niespodziewane riposty

Takie były twarde zasady

Walki

Przez moment, jak ziarno piasku

W Twoich oczach

Odbite, czy rodzące się

Słowa

Słońce

Kołyszące zagubienie

Perła stająca się sobą

Nie słychać czasu

Nie zaszumi wśród liści, ni fal

Nie pachnie

Jak włosy

A ociera się o skórę

Sprawia, że zimno

Albo gorąco

Strach

Albo rozkosz

Obce języki

Chyba umierają w milczeniu

O prawie żadnym nie słyszałem

Nie czytam gazet

Więc nie doniosły

Do mnie sformułowań

Niezrozumiałych, a pięknych

Nekrologów wiecznie rozminiętych

Pragnień pojednania

Wyznań zachwycenia

Urwanych w pół

Albo w ćwierć nuty

Chmur z nad Wieży Babel

Co nawodniwszy padół łez

Człowieczeństwem

Umierają

Pełnym nadziei 

Telegrafem opadających liści