Wróble

Na pierwszym śniegu

Punkty z sercami

Oczy o drżących powiekach

Podskakujące zabawnie łzy Słońca

Groch toczący się po stolnicy polany

Migotliwe fiołki zdziwione białym dywanem

Podrywane do lotu

Samą obecnością skrzydeł

I kruchością piór

Powinowactwem czułości i wiatru

Rozpostarte stado lampionów

Zapalających się wzajem od siebie

Odbijających od mroźnej porannej mgły

Roziskrzone atomy wolności

Z dziobami jak kolce Róży

Skrzydłami jak płatki

Koronkowa serweta

Uchwytnego i pajęczej sieci

Kohelet

Biedny mój 

Bracie

Gwoździu

Kości zrastająca się

W ciemności matczynego ciała

Pokrytego sierścią

I nagiego

Na dole jest wózek

Pod nim mokry chodnik

Nad nim człowiek

Z brzydkim plecaczkiem

Brzydko ubrany

Z brzydkim wyrazem twarzy

Na wysokości łopatek

Zagięty w pół do przodu

A głową odchyloną w lewo

Umieszczoną obok drugiej głowy

Należącej do tej, która między nimi

Jak odwieczny łącznik z ziemią

Z niemym i ślepym wyrazem twarzy

Z kręgosłupem bólu przypiętym do zamglonych okularów

Tak, żeby je obie można  było

Jak oliwki

Zgrabnie  przebić wykałaczką

Na górze jest 

Mokre niebo

Tresowany żółw repryza

Nie mam skrzydeł

Płynę odbijam się

Jakby płetwami od wody

To nie powietrze

Ono nie istnieje

To tylko odwapnienie

Tresowany żółw

Ma piękną, choć spękaną

Skorupę

Przychodzi zawołany

Ale i

Słysząc tępo brzmiące spółgłoski

W rzeczywistości, którą widzi

Tylko on

Jest w stanie przeskoczyć 

Płonącą obręcz

A potem leci

Lub płynie

Bo każda myśl

W jego głowie 

Jak fala

Jak kamień

Wzrost długości przekątnych telewizorów w czasie,

Jest odwrotnie proporcjonalny do jakości artystycznych możliwych do zobaczenia na nich. 

Pizzeria na końcu świata jest otwarta

Raz w tygodniu dolatuje tam wodnopłat

Na klifie stoi ławka i stół

Gdzie John i Mike

Mieszają swój ból i radość

Z winem i oceanem

Kajakiem trzy tygodnie

Internetem od razu

A bezsensowne łzy

Nie spadną z tego klifu

Choć bardzo by chciały

Bardzo chciałbym być sobą

Ale jeśli się nie uda

Mógłbym być

Wiatrem na opuszkach Twych palców

Stoję tyłem do światła

Wdzę cię dobrze

Lecz ty nie widzisz mnie

Stoję przodem

Moją twarz widać w pełni

A twojej nie

Stoimy bokiem oboje

Część nas tonie w cieniu

Część wiemy o sobie

Nadwrażliwi turyści

Neurotyczni podróżnicy

Dla których

Cele jak prywatne plaże

Oraz odwrotnie

Bojący się samotności

W dalekiej Azji, Europie, Ameryce...

Ciągnący za sobą przyjaciół

Oraz szwadrony obsługi

Wyposażonej w utensylia

Konieczne przy oswajaniu

Nieznanej rzeczywistości

Maczety, łuki, czołgi

Dedal

Trudno mu cokolwiek zarzucić

Był głęboko empatyczny i genialny jednocześnie

Najzwyczajniej miał talent do tworzenia dzieł

Które ludzi unieszczęśliwiały