Gdzieś u góry

Albo w dole

Domyślność błękitu

Zapachu wiatru

Wentylacyjnymi rurami

Czy oknem

Śmiech dzieciaków

Czy ptaków

Tutaj już nie czuć odchodów

Nie boli gnijące ciało

Najczystsza woda

Posiada cień

Nic nie istnieje samo

Słońce potrzebuje wody

Choćby miała wyparować

Wzrok zachwytu

Choćby miał boleć

Ale zboże wiatru

Choć niezbyt silnego

A strumień

Ludzkich stóp

Lecz wiolonczela

Słoneczną

Teraz porasta gryką

Omiata ją smyczkiem

Jak zachwyconym wzrokiem

Mieszając splecione palce

Wyrzuca pod niebo zapach

Drobnych białych łez płatków

Jakby pod niebo serca

Leciały tęczowe parasole

Fajerwerków szczęścia

Jakby istniał tylko jej zapach

Obraz

Malujący się

Odnalezieniem

Niespodziewanej

Słonecznej polany

Wojenka

Słoneczny płaskowyż

Zdążył porosnąć las

Biel ścięgien

Pokryła na polanach

Kwiaty sylenów

Purpura krwi

Zatruła kąkole

Burzowe jezioro

Jak muszle

Wyrzuca na brzeg

Kości

Kruszejące dęby

Aby mogły się przejrzeć

Wznoszą konarami ku słońcu

Czaszki

Matki ich nie sięgną

Choć czasem kapnie łza na wyciągnięte dłonie

Wiatr je tylko omiata

Na zewnątrz

I na wewnątrz

Aniołowie

Zapomnieli chyba

Tak zwyczajnie

Że skrzydła należy pielęgnować

Gładzić pióra

I zastygać w zachwycie

Nad ich arabeskami

Rozpościerać je szeroko

Chociaż od czasu do czasu

Nawet jeśli nie ma konieczności lotu

Tylko po to, żeby je poczuć

Zrozumieć siłę i równowagę

Potrzebne do wznoszenia się

Graniczny punkt

W którym przeznaczenie

Przechodzi w piękno

A może zadziałały

Reklamy obuwia

Gotowego

Wygodnego

W różnych

Kolorach

Których tak brak

Ich połyskliwym

Lotkom i sterówkom

Rzeka istnienia niebytu

Florencja, Kraków

Czy coś na kształt zapomnianej wioski 

Drzemiącej na brzegach

Z których migotliwe cienie zanurzają dłonie

Stopy, po kolana, po pas, po szyje...

Po oczy, komórki glejowe

I ona

Rzeka

Liści burzonych wiatrem

Bluszczu, w którym giną kochankowie

Piachu suchego jak szkielety wielorybów mamiących karawany

Śniegu swoim zimnem maskującego gorącą zazdrość

Wśród nich ciche 

Nagrobki

Kurhany

Urny

Macewy

Doły, co nie powinny istnieć

Odbicia nieznanych

Grobowce

W nurcie, co wejść niepodobna

A wejdziemy

Pieśń Małości:

Na brzegu stali

W toń spoglądali

Śmieli się śmiali

Plugawie spluwali

Karli kostropawi

Cisi opuszczali

Powiekami zmilczali

Serca gorące lampionami

Łodzi podgrobowych zapalali

Wzwyż i w niż puszczali

To były bardzo małe, delikatne stopy

A pod nimi był bardzo twardy i zimny bruk

Jak mocny ten bruk - myślały stopy

Jakie ciepłe te stopy - myślał bruk

Aż do łąki i lasu biegły stopy

Aż do łąki i lasu gonił je bruk

A gdy wbiegły pośród źdźbła i korzenie

W piasek i nic zmienił się bruk

By szukać ich