Człowiek walczy z tygrysem

W cieple zachodzącego słońca

Leniwy nurt mętnawej rzeki

Połyskuje pręgami fal

Łapa i dłoń

Myśl biegnąca między nimi

Pytaniem

Tysiąc lat zamknięte w momencie

Kobieta odchodząc

Poprawia pranie w koszu

Płatnerz

Wieczorami obmyślał najtęższe puklerze i szyszaki

Przepłacał dostawcom uczciwej stali

Tygodniami zaplatał kolczugi budzace

Zniewalajacy zachwyt

Miast gniewu

Wieńczył hełmy najdelikatniejszymi piórami

Delikatnymi, jak ludzkie serca

Miecze czynił dziełami sztuki

Co kazdy rycerz posiadać pożądał

Ale nie dla mocy, a dla kunsztu

Lecz tyle mógł

Nie wykuwał serc i głów

Więc wiele mieczy pękło

Uderzając w napierśniki

Ale i hełmów wiele

W błoto się potoczyło

Gdy żelazo brało górę nad złotem

Ciernie

Potrzebne codziennym snom

Nie żeby wybudzać

Ale by czynić je realniejszymi

Kliniec

To my, ludzie

Mówię do mojego psa

Wskazując na łuk portalu

Jest wiele klińców i jeden zwornik

Ale mamy sens tylko razem

Kiedy działają na nas siły zewnętrzne

Ale i wewnętrzne naciski umacniają całość

I wiesz...

Są różne kształty łuków

Ale mechanizm działania - podobny

A on popatrzył na mnie, na łuk...

Podniósł łapę, czy nogę

I oddał mocz na bazę i plintę półkolumny 

Co go poczynała przy ziemi

Nie mogłem nawet powiedzieć

Że jest chamem

Wszak taka jest jego natura

Kloszardzi

Barwne pawie miasta

Przysiadający na niskich dachach

Snujący się leniwie arteriami pełnymi spiesznych przechodniów

Obracający w południowym słońcu

Rozkładający smród

Jak połyskliwe pióropusze ogonów

Tokujący na lepkich ławkach

Ze wzrokiem perwersyjnie spokojnym

I jeśli zakrzyknie coś któryś z oddali

To z uśmiechem stwierdzam,

Że pawie pięknego głosu także nie mają

Włodkowic przesiewa przez palce popioły Husa

Niewiele

A zaczernić potrafi hufce słów

Ulotne

A w sercu ryje, jak dłutem

Nieuchwytne

A czas przepali jak Feniks

Suche 

A przywiera jak do gleby woda

Ciepłe jeszcze

Lecz niedługo już wielmożni purpuraci