Narada

Wróżek coś dziś nie widać

Siedząc na gałęziach zimowych drzew

Nie sypią sobie wzajemnie 

Lśniącego pyłu na głowy

O tak, dla zabawy

Nie ślizgają się na zamarzniętych sadzawkach

Idąc w zakłady, której, przy wywrotce

Nie spadnie z głowy diadem

Nie organizują wojen na śnieżki

Latając na swoich motylich skrzydłach

Która którą strąci na ziemię

Nie lepią bałwanków

Wtykając im miotły w bok

Ożywiając, i śmiejąc się 

Jakie one nie ruchawe

I nie latają wśród 

Olbrzymich płatków

Pod niebem

Przekomarzając się

Której ładniej ze śniegiem

Na rzęsach...

Nawet nie otulają

Bajkowych róż słomą...

Dzisiaj nie...

Dzisiaj mają zebranie

I milczą nastroszone

Bo zabrakło drew do kominka

I to nic, że każda może je wyczarować

Ale nie, bo nie...

Wróżba zakochanego ślusarza

Na cienistej kwietnej polanie

Przy rześkim strumieniu

Kocha, lubi, szanuje

Nie chce, nie dba, żartuje

Rzewnie szeleściły

Zrywane kleszczami

Paznokcie

Nie odpiszę

Nie dokupię papieru do drukarki

Nie przeczytam zaplanowanego tekstu

Nie wysłucham przypomnianej piosenki

Nie zrealizuję biletów

Nie wrócę ze spaceru

Z pracy

Ze szpitala

Nie zdołam przejść przez jezdnię

Dojechać

Doczekać

Dotęsknić

Dzień, w którym zgasną reklamy

Reklamy zgasną ostatnie

To pewne

Nie będzie już energii

Dla ratowania serca

A one będą w oczach błyszczeć

Jak powidoki atomowego grzyba

Będą...

Sowicie opłacone z góry

Choć marzę, że nie

Że dawno ich już nie będzie

Gdy trawa nie zrani

Przywykłych stóp

A najsmaczniejszym napojem

Będzie woda

Chwila niesamotności

Ciepły złoty deszcz na Danae

Światło biegnące przez pryzmat

Ku tęczy

Rzęsy zmieniające się w skrzydła motyla

Powieki w sowi puch

Źrenice kosmos

Fala obmywająca stopy

I śnieg jak 

Brama-most

Nad grobem

Pod spodem trwa normalne

Życie

Tutaj stoję

Patrzę

Myślę, że jestem

Tam nie ma wątpliwości

Tutaj czas się załamuje

Tęskniąc za przestrzenią

Tam płynie podziemną

Nie do końca

Rzeką metaforyczną

Tutaj uczą się stąpać

W marzeniach

By zstąpić za horyzont

Którego jedynym warunkiem

Bezwarunkowość

Klękam z ustami przy ziemi

Całuję chłopca

Który mnie wyprzedził

Ból jako zjawisko fizyczne

Ma stan skupienia ulotny

A stały 

Nie rozpuszcza się 

W cieczy łez i krwi

W próżni rozprzestrzenia się szybko

Napotykając ludzkie białko

Z trudem przenika

Przez nie na wskroś

Wchodzi w reakcję łańcuchową

W sercu

W obecności niektórych substratów

Zwiększa objętość powodując rozległe korozje

Trakt

Nie ma tu jeszcze ludzi

Nie zjawili się

Albo bali zagrać

A ulica biegnie przed siebie

Zaczyna się od lisiej łapy

Od wnyku

Skowytu i krwi

Przez głód i pragnienie

Zmęczona po moście

Przeskakuje rzekę

Wybrukowana kocimi łbami

Tylko dzieciom zawdzięczającym

Swą metaforyczność

Gładko wbija się ostrołukiem w mur

Ozdobiony 

Kawałkami tkanin 

Włosów

Naskórka

I mięśni

A już za nim do ogrodu

Gdzie karuzela

Nadziei i modlitw

Radośnie skrzypi

W takt nieodległych bębnów i trąb

Więc sama sobą zdzwiona

W tanecznym pląsie

Chwieje się i waha

I zawija całkiem zgrabnym krawężnikiem

Ku rynkowi

By wśród cieni przekupek i skazańców

Nie znikając zniknąć

Zawrócić nie uciekając

Porywając puste kielichy i buty

Odpadłe sztukaterie

Strupy

Prowadzić gubiąc

Bałwanek

Pachnie śniegiem, bzem i ciałem

Wygląda jak małe przejście w murze

Ale jest zajęte bielistością

Próbą materializacji światła

Które zamieni go w morze

Tymczasem małe rączki

Formują zamarznięte łzy w kryształowe kule

Zupełnie nie potrafiąc określić

Gdzie umieścić oczy

Każdy krok

Każdy gest

Każda chwila

Jak gałązka

Co można ją złamać

Każdy uśmiech

Każde słowo

Każda łza

Jak strumień

Może poić korzenie

Przytulam twarz

Do ziemi i słucham

Jak jej grudki

Dają nadzieję

Pąkom

Spojrzeniom