Istnieje wyraźna granica

Na pewno istnieje

Jak nie wierzyć

Wszystkim

Ponoć biegnie

Przez drogę

Rzekę

Górskie pasmo

Oddzielające

Prawdę i piękno

Od brzydoty i kłamstwa

Między prawą i lewą półkulą

Komory i przedsionki

Ponoć biegnie

Choć chyba zbyt szybko

Dla mego wzroku

Splątanego niczym krzew róży

Z zasiekami kolczastego drutu

A jeśli czasem wydaje mi się

Ze widzę

To jak nagiego więźnia

Z podziurawionymi kulami

Plecami

Cyrograf in blanco

Więc jest

Kropla krwi

Do której życie

Dopisze tekst

W lesie słonecznym

W poulewnych obłokach

Wśród liści tańczących kroplami

Oczu zadziwionych dwie pary

Rosą oczewiwania rzęsy obciążone

Źrenic konstelacje wirują

Od orbity oderwane czasu

A kołysane jak w wietrze kwiaty

To uderzą w siebie pieszczotliwie

To uciekną w zbytecznym poplochu

A gdyby głód

Mówił...

Czy plątałyby mu się pojęcia

Metafizyki

Emocji

Biologii

Spojrzałem na kwiat

Żywi się słońcem

Spojrzałem na nienawiść

Żywi się krwią

Spojrzałem na wiatr

Żywi się pustką

Hycel dzieci

W latach dwudziestych dwudziestego wieku

w Rosji było około siedmiu milionów

bezdomnych dzieci...

Zanurzam się w ich serca

Rozpoznać, co chowają po kieszeniach

Norach, gdzie śpią

Wągrach bólu

Niedogojonych ranach marzeń

Poczuć jak głaszczą

Obtłuczoną sino

Emalię garnuszka

Po rodzicach

I... moje szwy

I... siatka na motyle

Mocna

By zapomnieli

Że istnieją