Tu był dom mojej prababci

Widzę ją, jak siedzi na krześle

Lub wygląda przez okno

Oparta o parapet

Jak jej córka

Okna się zlewają

Lepiej pamiętam to z babcią

Jakoś też bardziej boli

Chociaż mogłem wyciągnąć ramiona

Do trzeciego piętra

Z łatwością

Jej mama była inna

Może przez okno

Budynku którego nie ma

Albo jest

Ale jest jakiś obżarty

Hamburgerami z pobliskiego macdonaldsa

Kontemplowała swoje

Nie moje

Dzieciństwo

A może jej byt zagubił się

Wraz z moją pamięcią

O budynku

Z oknem

Które bywa oknem w czasie

Imagine

Przykro mi John

Nie dołączę

Ludzie nie są do ideałów

Mógłbym co prawda

Wykrzykiwać, że chcę sprawiedliwości

Jednak nie za darmo

Albo być święcie przekonanym

Żeby zamknąć kościoły

Lub na wyścigi

Proklamować powszechne braterstwo

Ale motywacji wystarcza mi tylko

Na uśmiech

Na ulicy

Żółw i jeż

Chcieli przyjaźnić się spotkawszy dwaj zwierze

Co umieli najlepiej, zrobili w dobrej wierze

Jeden igły wystawił świeżutkie i ostre

Na to do skorupy drugi schował się po prostu

Wychodź tu zaraz, tulić cię chcę - rzecze jeżyk

Ani chcę, ani umiem, no i… jakoś Ci nie wierzę

Za dobrą biorąc monetę fakt, że nie ucieka

Jeż nuże się łasić, wić, przymilać… i na efekt czeka

Igłami obłaskawiać  skorupę, co tak dobrze chroniła

I jasna rzecz uważa, iż pieszczota to miła

Jak domyślić się łatwo, duch co w skorupę i w igły spowity

Miękł podobnie, jak one, w czynie tym pracowitym

Tak minęły tygodnie, miesiące... inni twierdzą, że lata

A wytarły się kolce, pancerz stał jak wata

Zaś oczy wpatrzone we wzajemnym zdziwieniu

Samym już były patrzeniem w bezbronnym patrzeniu

Rozumiem

Może lepiej

Ale mniej

Widzę więcej

Lecz przedmioty i idee

Leżą niedokładnie

Śmierć jest bliższa

A bilet na nią droższy

I ja

O mnie piosenka prosta

A ledwie ją nucę

Bo słowa migają

Takty umykają

Nie umiem już grać ich

Akordami

Lęk

Dziś ta siarka

Nie płonie

Skrzydła leniwie zmiatają polny kurz

Oczy z szumem odwracają się ku ciszy

Skamieniała łuska z historią wyszczerbień

Pobłyskuje matowo

Jak zaniedbana średniowieczna mozaika

A ogon przypomina ziemny wał

Chroniący przed wylewem rzeki

Nawet łapy z krwią zakrzepłą ma pazurach

Budzą bardziej troskę, niż grozę

Dziś świeci słońce

I jesteś, lecz

Najedzony

Jak szkło w stopach

Zmienić w lustro

Jak skąd wyrastać powinny

Pióra

Wyjąć kolce

Jak maczugę zmienić

W dłoń

Kwiaty milkną nocą

Zamykają szczelnie usta

Zwijają płatki jak dłonie

Pod głowę

A gdy obok przechodzi deszcz

Udają, że ich nie ma

Że łąka nie istniała

Że ich nie było

Byle tylko

Nie powiedział

Że są piękne

Diana Tycjana

Bez wahania

Musi zginąć

Już zginął

Wy głupie

Na co czekacie

Jak patrzycie

Choćbym kochała go nad życie

Już rozszarpany  

Tryptyk kościelny

I

W niektórych gotyckich rzeźbach

Marii z Jezusem na ręku - 

On jakby chciał uciec

Nic dziwnego najczęściej jej mina

Nie należy do zachęcających

Ale może jest w tym jakaś

Mądrość

Dania jej wolności

Której często

Sama nie chce

I dania sobie wolności

Która jest trudna Mamo

II

Organy są chlubą

Tego kościoła

Może i tego miasta

Krainy

Więc może i świata

Bo może nas nie stać

Najzwyczajniej

Na lepsze zwieńczenie

Niż dudnienie

Lub poczucie zagubienia

III

Ten mały romański kapitel

Spajający biforium

Niegdysiejszej empory

Jak skrzydła dyptyku

Jest dziś moim zamurowanym bratem

Co nigdy nie dojrzy już słońca

Może pewnego dnia spośród gruzów

W ułamanym skrzydle motyla

Zamknął się ból

Z nim piękno

Mają razem nie więcej niż

Atom grubości

Oglądane pod słońce

Piękno jest nitkowane

Ażurowe 

Spojone łukami i tęczami

Bólu - napięciem

Dającym siłę do lotu