Życie

Życie przypomina czasem

Biedronkę

Sięgasz po coś na półkę

I okazuje się

Że jest w promocji

Zamek świętej Barbary

Na złocących się zachodem

Kamieniach zamkowego wzgórza

Ukryte w powiewającym

Kruczo nikabie włosów

Oczy ostatniej księżniczki

Skierowane ku

Podniecanemu

Lewanterem morzu

Wiatr przenika szaty

Ciepło nacierając

Na wysycone

Oliwnym zapachem

Ciało

Marzenia plugawości

Żeby byli 

Jak pisklęta

Zamknięte w skorupkach

Nie do przebicia

Wyizolowani

Jak dziecko

W wybitej wsi

Ale nie na tyle

By nie wrzucić

Zdjęcia

Z odciętą głową

Permanentnie chorzy

Permanentnie pożądający

Permanentnie nienawidzący

Ale leczący się

Kupujący

Uśmiechający

Herakles prawi do Syzyfa

Toczysz tę kulkę gnojniaka

W nieskończoność

Choć nie dokonałeś

Niczego

Ot podsłuchałeś

Poplotkowałeś

Chwilę cieszyłeś się

Sympatią mojego ojca

Miał do ciebie słabość

Prawie jak do Kurtza

I nie

Nie płaczę z bólu

Widzę swą próżność

I widzę swą siłę

Widzę twe piękno

Płaczę nad zapomnieniem

Którego nie ma

Arkada

Kiedy pierwszy raz

Wybiegłaś do gaju

Wyciągając dziewczęce ręce ku kwiatom

A twój ojciec

W twym cieniu

Przymknął oczy

Zanurzając

Dłonie w przestrzeni

Między światami

Biegnąc wzrokiem 

Łukiem słońca

Wspartego na ludzkiej znikomości

Droga krzyżowa Breugela

Kamień młyński

Trzeba wpierw

Wymłócić 

Dłutami

Młotami

Oswoić

Potem jego ociężałe cielsko

Może stać się metaforą

Dla synów bożych

Albo jądrem cierpienia

Malarzy

Syzyf i mydlane bańki

Ze szczytu

Widać sporo

Choć głównie

Wyżłobioną równo kreskę sensu

Prowadzącą ku równinie

I dosyć małą

Dobrze opracowaną skrwawionymi dłońmi

Ideę

U podnóża

A teraz Syzyf

Zanurza trzcinową słomkę

W mydlinach

Dmuchając

Patrzy na odlatujące tęcze

Dziękuje bogom

Za ból każdego stawu

Samotny ból

Zawsze takim pozostanie

Młyn

Zboże uczuć dojrzewające w sercu

Należy zbierać nagimi ustami

Bezbronnie

Chwytać delikatnie jak pocałunki

I wrzucać na wóz szczęścia

Bo we młynie już czekają

Najpierw omłócić

Cepami wątpliwości i życiowej mądrości

Łez ziarno

Po policzkach

W żarnach wiatru i słońca

Zemleć na gorzki pył

Reklama ekologiczna Ikea

Meble zaprojektowane

Z myślą o śmietniku

***

Najczęściej wyrzucane meble na świecie

***

Meble, których nie szkoda wyrzucić

Plotka ruszyła po lesie

Że dziki mają depresję

Że ją chyba załapały

Kiedy serial oglądały

W którym to świnie domowe

Pod prysznicem myły głowę

Po krzakach drżą w rozterce

I niepokoją się wielce

Ryja nie zanurzą w glebie

Chociaż głodne i w potrzebie

Życie sens dla nich straciło

Skoro gdzieś istnieje mydło

Niestety w serialu nie pokazano

Jak świniaki zarzynano 

Tak to naiwna i dzicza  brać

Może ofiarą mediów się stać

Malarz chmur

Ten malarz malował tylko chmury

Nic nadzwyczajnego

Bywali malarze specjalizujący się w serwetach lub dzbankach

Codziennie, jak setki mu podobnych

Podnosił spojrzenie ku niebu 

Lub kierował ku horyzontowi

I pędzlem rzęs

Szkicował światłocienie

Jakie tylko miał w kieszeniach

Serca

Pośród trzepotu powiek

Chwytał paletę tęczówek

I hojnymi bryzgami

Wypełniał kształty 

Gniewem i radością

Na koniec węglem źrenic

Dodawał tu i ówdzie 

Ostrzejsze kreski

By, jak inicjały

Odróżniały jakoś jego obraz

Od innych

To nie aleja

Ledwie alejka

Pień przy pniu

Graby niewysokie

A już silniejsze ode mnie

Już pewniejsze

Spokojniejsze

Prawdziwsze

Choć dopiero zaczynają

A moja kora

Chropawa i spękana

Poznanie

Wędkując w morzu

Wyciągać kruchym wędziskiem myśli

Głębie nieuchwytne

Zarybione opowieściami nieznanymi

Wypatrując oczy do bólu

W spławiku wynurzającym się i niknącym

Nie w głębi

A przez ułomność wzroku

Dotykasz drzewnej kory

A głowa już w koronie

I możesz pomknąć

Konarami wiatru

Przemywając twarz rosą

Liści

Zanurzyć się w zielonych falach

I płynąc bezpiecznie schowana

W pierzastych dziuplach

Kołysać na gałęziach

Zagadek

Słońce

Przeglądające się w ciemności

Choć najjaśniejsze

Kapryśnie tańczące

W rozpalonej obietnicy

Odgrywające najpiękniejszy spektakl

W drodze do niepojętości

Mrużące słodko oczy

O świcie nocy

Wciąż tam jest

Choć niewidoczne