Wróble

Na pierwszym śniegu

Punkty z sercami

Oczy o drżących powiekach

Podskakujące zabawnie łzy Słońca

Groch toczący się po stolnicy polany

Migotliwe fiołki zdziwione białym dywanem

Podrywane do lotu

Samą obecnością skrzydeł

I kruchością piór

Powinowactwem czułości i wiatru

Rozpostarte stado lampionów

Zapalających się wzajem od siebie

Odbijających od mroźnej porannej mgły

Roziskrzone atomy wolności

Z dziobami jak kolce Róży

Skrzydłami jak płatki

Koronkowa serweta

Uchwytnego i pajęczej sieci

Kohelet

Biedny mój 

Bracie

Gwoździu

Kości zrastająca się

W ciemności matczynego ciała

Pokrytego sierścią

I nagiego

Na dole jest wózek

Pod nim mokry chodnik

Nad nim człowiek

Z brzydkim plecaczkiem

Brzydko ubrany

Z brzydkim wyrazem twarzy

Na wysokości łopatek

Zagięty w pół do przodu

A głową odchyloną w lewo

Umieszczoną obok drugiej głowy

Należącej do tej, która między nimi

Jak odwieczny łącznik z ziemią

Z niemym i ślepym wyrazem twarzy

Z kręgosłupem bólu przypiętym do zamglonych okularów

Tak, żeby je obie można  było

Jak oliwki

Zgrabnie  przebić wykałaczką

Na górze jest 

Mokre niebo

Tresowany żółw repryza

Nie mam skrzydeł

Płynę odbijam się

Jakby płetwami od wody

To nie powietrze

Ono nie istnieje

To tylko odwapnienie

Tresowany żółw

Ma piękną, choć spękaną

Skorupę

Przychodzi zawołany

Ale i

Słysząc tępo brzmiące spółgłoski

W rzeczywistości, którą widzi

Tylko on

Jest w stanie przeskoczyć 

Płonącą obręcz

A potem leci

Lub płynie

Bo każda myśl

W jego głowie 

Jak fala

Jak kamień

Wzrost długości przekątnych telewizorów w czasie,

Jest odwrotnie proporcjonalny do jakości artystycznych możliwych do zobaczenia na nich. 

Pizzeria na końcu świata jest otwarta

Raz w tygodniu dolatuje tam wodnopłat

Na klifie stoi ławka i stół

Gdzie John i Mike

Mieszają swój ból i radość

Z winem i oceanem

Kajakiem trzy tygodnie

Internetem od razu

A bezsensowne łzy

Nie spadną z tego klifu

Choć bardzo by chciały

Bardzo chciałbym być sobą

Ale jeśli się nie uda

Mógłbym być

Wiatrem na opuszkach Twych palców

Stoję tyłem do światła

Wdzę cię dobrze

Lecz ty nie widzisz mnie

Stoję przodem

Moją twarz widać w pełni

A twojej nie

Stoimy bokiem oboje

Część nas tonie w cieniu

Część wiemy o sobie

Nadwrażliwi turyści

Neurotyczni podróżnicy

Dla których

Cele jak prywatne plaże

Oraz odwrotnie

Bojący się samotności

W dalekiej Azji, Europie, Ameryce...

Ciągnący za sobą przyjaciół

Oraz szwadrony obsługi

Wyposażonej w utensylia

Konieczne przy oswajaniu

Nieznanej rzeczywistości

Maczety, łuki, czołgi

Dedal

Trudno mu cokolwiek zarzucić

Był głęboko empatyczny i genialny jednocześnie

Najzwyczajniej miał talent do tworzenia dzieł

Które ludzi unieszczęśliwiały

Czternastego sierpnia Rajmund idzie na grzyby

Nie ma cienia

Każdy jest piękny

Delikatne serce 

Do przyrośnięcia

Do Pnia

Odgarnąć nadmiar listowia

Pozwolić dłoniom

Wrosnąć w korę i korzenie

Stać się milionem włosków i komórek

Blizną pachnącą życiem

Odwaga

Zacząłem widzieć ptaki

Więc jednak istnieją

Kulejące

Śmiesznie skaczące

Dumnie kroczące

O piórkach żółtych

Brązowych postrzępionych

I gładkich

Rozpanoszone i dyskretne

Szybujące i pikujące

Tchórzliwe, odważne i pytające

Krzykliwe i śpiewne

Zacząłem je widzieć

Inne

Niż kwadratowe

Lub martwe

Pamelo, żegnaj

Za tym pustym stepem

Miasto jest ogromne

Gdzie życie nie jest łatwiejsze, niż u nas

Tam zbuduję dla nas dom

Muszę tylko od kilku sklepikarzy

Ściągnąć dług

I odnajdziemy szczęście swe

Kochany nie zapomnij nigdy o mnie

Choć wiem

Że nie otrzymam Twego listu

Krzesło

Uratowałem czemuś życie

Leżało za kontenerem na gruz

W mroku dnia

Miało połamane nogi

Zdartą skórę

Przykleiłem pasterek

Z napisem

Dzielny pacjent

Stolarski klej zasklepił pęknięcia

Stało się łatką nadziei 

Choć nosi tylko mój tyłek

Albo torbę na zakupy

Zachowuje się, jak siodło

Po Juliuszu Cezarze

Człowiek w rogu sali

Papierowa wycinanka

Camera obscura

Kalejdoskop cienistych szkiełek

Oczy, jak dziurka klucza do jasnego pokoju

Drgnięcia włosów

Niepokojące pytania

A przecież scena jest oświetlona

Postaci zarysowane wyraziście

Jakby nie patrzeć

Więc, czemu mój wzrok

Błądząc szuka cienia

Z aforyzmów tyranów

Adolf Hitler:
Żadna łza nie zastąpi słowa przebaczenia.


Mao Dzedong:
Pojedynczy człowiek jest, jak liść na prastarym dębie narodu, sam jest jedynie grą kolorów, ale nic nie jest w stanie zastąpić go w życiodajnym procesie.


Idi Amin:
Kiedy stoję na brzegu rzeki - czuję, jak krok dzieli mnie od zrozumienia, czym jest droga życia.
Kiedy w niej się zanurzam - jestem już tylko kroplą, która chce płynąć.


Józef Stalin:
Nawet najdłuższa i najokrutniejsza przemoc, nie doprowadzi w człowieku do zmiany tak trwałej i głębokiej, jak uznanie niedoskonałości własnej i drugiego człowieka.



Pol Pot:
Tożsamość nie może być nadana z zewnątrz, jest ona wewnętrzną siłą i celem jednocześnie.

Kupiec wenecki

Statki na niepewnym morzu

A córka zerwała przymierze

Przyjaciel, co szczerze mówić nie umie

I policzek za to, w co wierzę

Sakwa w sercu

I serce w sakwie

Życie w martwym zapisie

Zapisane w żywym słowie

Los, co w przebraniu się czai

Nie zważając na wyznania

Rano chodzi na czterech nogach

Wieczorem na trzech

Cały dzień waha się

Na dwóch

Próbując postawić nogę

Na właściwej ścieżce

W nocy układa głowę na poduszce 

Słuchając szumu własnej krwi

Jak morza

Gladiatorzy

Na środku areny

Na piasku

Co go stopa ma pokrywa

Zarzucali na siebie sieci pytań

Czekając cierpliwie odpowiedzi

Pchali włóczniami wątpliwości

Całując rany niepewności

Cięli mieczami redukcji

Obmywając stopy

Z krwi niewysłowienia

Zachodząc od tyłu ze sztyletem empatii

Gotowali się na niespodziewane riposty

Takie były twarde zasady

Walki

Przez moment, jak ziarno piasku

W Twoich oczach

Odbite, czy rodzące się

Słowa

Słońce

Kołyszące zagubienie

Perła stająca się sobą

Nie słychać czasu

Nie zaszumi wśród liści, ni fal

Nie pachnie

Jak włosy

A ociera się o skórę

Sprawia, że zimno

Albo gorąco

Strach

Albo rozkosz

Obce języki

Chyba umierają w milczeniu

O prawie żadnym nie słyszałem

Nie czytam gazet

Więc nie doniosły

Do mnie sformułowań

Niezrozumiałych, a pięknych

Nekrologów wiecznie rozminiętych

Pragnień pojednania

Wyznań zachwycenia

Urwanych w pół

Albo w ćwierć nuty

Chmur z nad Wieży Babel

Co nawodniwszy padół łez

Człowieczeństwem

Umierają

Pełnym nadziei 

Telegrafem opadających liści

Cztery ślady na piasku

Nie ma meduz

Obok siebie

Normalnie

Raptem jedne zagęszczone

Drugie zdziwione

Stopa za stopą

Prawie same palce gdzie poderwały się mewy

I znowu cztery przodem do siebie

I w suchym piasku odbicia jedynie niektórych

I jedne znikające w jednych

Kręcących się w miejscu

I znów cztery lirycznie po pięciolinii fal

Głębiej 

Po linijkach wierszy

Po pulsującym rytmie

I znowu dwa wychodzą

Z wiru

Jak pytajnika

Szept jak akcent

Nad niemym "o"

Jak ułożenie głosek

W ścieżkę przez

Lśnienie porannego lasu

Pocałunek

Drżąco przeciskający się przez usta

Oda do zapachu włosów

Ześlizgująca się w powiewie oddechu

Po labiryncie ucha

Julia i Romeo

Spoglądasz zza zasłony

Kamieni, którymi

Nasi przodkowie

Od wieków wzajemnie 

Siebie, sobie i w siebie

Palcami kruchymi, jak erotyki skaczące po papirusach - niepewnie

Dotykając koronki kutej balustrady

Schowana za woalem rzęs

Wymawiasz w myślach: tak

I cofasz w cień

Słowa: ale

Most Waterloo

Przedwczoraj stałem na nim

Dziś go nie ma

A zatopiony świat 

Gra światłami

Jakby spod niego jeźdźcy

Zmarli Rzymianie 

Brytowie

A na nim klomby żywotów

Może dlatego najlepiej wygląda

Gdy go niemal nie widać

Bo wtedy najtrudniej

Zachować harmonijne linie życia

Więc ucieka w chwiejnym rytmie

Podpór 

Ku kształtom światów niewiadomych

Choć przed oczyma rybaków

I malarzy odkrytych

Aż uciec mu się udaje

Blisko krawędzi

W liliowe szaleństwo

A ja dosiadłbym go

I na jego czterech kopytach

Popędził w szumie 

Smagania pędzlem

Do światów przejść

Ogrody

Ocieniony 

Szumiący cichym strumieniem

Słyszalnym ledwo wśród trawy

Melodię oczekiwania

O zapachu kory i mchu

I 

Pełny słońca

Zapachu lawendy

Migoczący fiołkami 

Wśród słonecznych źdźbeł 

Brzmiący śpiewem ptaków

A pomiędzy

Mur kruszejący

Od nieustępliwego światła

Z jednej

Łuszczący się

Wśród życiodajnej wilgoci

Z drugiej strony

Wolę być 

Kiedy na moment

Wrastamy w siebie

Nie rozumiejąc

Jak motyl 

Opuszczając poczwarkę 

Nawet jeśli skrzydła przytrzasną drzwi

Paleta barw

Dwie barwy

Do malowania wszystkiego

Szesnaście

Przypominanie mojej Mamy

Gdy trwam do niej przyssany

Dwieście pięćdziesiąt sześć 

Mój świat

Szesnaście milionów

Migotanie rzęs

I kącików oczu

Jest więcej

Których się obawiam

I o których śnię

Ktoś mnie wycinał 

Z tektury

W gorzkiej ironii barbakanu

Secesyjne rysy

Śniąc o Alkach i Rudych

I to dobre lustro

Pociąg nie wjeżdża

Spomiędzy torów nie wyrastają 

Pełne witalności...

Nie ma płyt na peronie

Śladów ludzi

Zużycia świata

Kosza, gdzie nie mieści się serce

Nie ma mnie

Nie mówię

Nie słyszę

Jest tylko serce

Nie mieszczące się w koszu

Pierwsza skóra, jak łupinka cebuli

Do farbowania wielkanocnych jajek

Żeby symbolizowały życie

Skuteczniej, niż prawdziwe

Druga, jak czosnek zasuszony

Którą wyrywać trzeba

Spomiędzy ząbków

Żeby paliło w język

Przy mówieniu

Trzecia cieknąca sokiem

Jak zrywanie albedo

Słodkim, kwaśnym, gorzkim

Obnażająca wnętrzności

Rozerwanych marzeń

Tyran

Radził się konsystorza

Jak jest wola boża

Czy wyzyskiwać po cichu

I głosić, iż są szczęśliwi

Czy grabić przez megafony

Z życia już ograbionych

Odpowiedź była zagadką

Ani mądrą, ani gładką

Usiadło dziecko na piecu

A tu iskry wokół lecą

Uczę się być mężczyzną

Późno

18.30 może 35

Z każdą zgubioną nutą

Fałszywym taktem

Faux pas

Przemocą w prowadzeniu

Już rzadziej na kolanach

Bo łatwiej o urazy

Z każdą zgodą na czucie

Na niezgodę

Na brak sensu

I na sens braku

Pewnością

W niepewności

Niepewności

Z każdą próbą bycia

Mojżesz

Zdejmij sandały

To święta ziemia

A to świat gorejący

W nim jestem 

Który jestem

Padnij przed nim

I wypełnij usta glebą

A kwiaty wzejdą

Nie ogień

Drobne kroki na bruku

Piasku pustyni

Ścieżce wśród paproci

Sawannie tnącej stopy

Górskim trakcie

Zrazu spokojne

I wolne

Wysycone błękitem

Jak akordy kołysanki o skaczących gwiazdach

Potem szybsze

Jakby urwana lina cyrkowego namiotu

Odgłos lawiny sunącej ku traktowi

Pobłyski kobry kilka metrów od stóp

I w końcu zrywające się do lotu

Nad stadem hien

Mrocznych nożowników

Lęku ukrytego wśród zieleni liści

Zniżcie swój lot

Woda chłodzi 

Koi 

Niesie zapomnienie

Mam pewną niewiedzę

Iż z pewnością

Bynajmniej haniebnie

Jak zwykle to jasne

Jak na dłoni

Grubymi kreskami

Nie ma co tłumaczyć

Wszak wspak 

Co tu i tam rozumieć

Dla mnie przekreślone

Jasno określone

Mgliście oświetlone

Ależ tak

Zawsze nigdy i wszyscy

A także nikt

Dla wszystkich proste

Wróble w ptasim  raju

Nadają audycję

Którą je lub je

Jako kod

Kobra pokojowa

Moje ukąszenie

Moja śliska skóra

Mój niepokój 

I wzrok we wszystkie strony

Moje naprężenie

Moje wyniesienie

Moje wicie się

Moja agresja 

Moja czujność

Mój spokój

To znak

To słowo

Lub fraza

Które nie wiem

Co znaczą

I ile czego

Ale chyba mniej

Niż odbija piasek

Lino Straulino

Gdybym był domem

To pod dachem

Ciepłym choć nie od słońca

Twój głos, jak dym

Co niesfornie

Palenisku ucieka

By w oczy i belki ścian 

Szczypać

Zamiast komin

Niepamięci czernić

I okna otwiera

Bym wraz z dymem

Sadem i łąką zakwitał

Grizzly Man

Chciał być sam zimą

To akurat nie był obłęd

Odczuwał już złość na kamerę

Dlatego z rozszarpywanego ciała

Nagrał jedynie dźwięk

Inne niedźwiedzie odeszły

A ten niefutrzany został z niefutrzaną

A on chciał tak bardzo zostać sam

Nocami widział swe pazury

Oblepione mięsem

A rzekę występującą z brzegów

I zalewającą dolineę po przełęcze

To akurat już był obłęd

Nie wiedział, że tym razem

Ptak o kręcących skrzydłach

Zabierze go z niefutrzaną

Po prostu później

O świcie nadleciał ku mnie ptak

Szeptal, że jest wiatr

Tylko chcieć, i niesie

Że struny są jedwabne i nie ranią,

Że błądzić można wśród nich,

Jak wśród włosów

Gdy z powiewem

Etiudy błękitnieją niebem

W zenicie dnia wzniósł się wysoko

Roztapiając me oczy w słonecznych wybuchach, Zostawiając rozpostarte ramiona i wiatr

Fanaberie

Hamak idealny

Ciepły letni wiatr

Poranne słońce przezierajjąco - pobłyskujące

Wśród sosnowego igliwia nade mną

Może tylko rozpięty powinien być

Nie między drzewami

Ale dwoma nieskończenie oddalonymi od siebie

Punktami w przestrzeni

Bankomat

Budka telefoniczna naszych czasów

Pociąg

Podjechał już na drugi peron

Drżący sztuczny satelita

Jest maleńki

A my tacy wielcy

Ale ma maleńkie okienka

Przez ktore zobaczymy

Mleczne drogi i bezdroża

Najgłębsze tunele miedzy ustami

I najdłuższ mosty nad tęsknotami

Prawie go nie widać

Bo media donoszą

Że jest iluzją oczu

Nie przywykłych do światła

Trudno, ja wpycham mój

Przywielki byt

Chodź

Słońce na Ziemi i jej księżycu

Niedostępna wiedza

Choć spogladają w oczy

Wzajemnie

Pół twarzy w cieniu

Część serca w ciemności

Latem inaczej, niż zimą

W płatkach śniegu zapisuje

Światło 

Obrazy

Oddechy

Gdy jaskrawe południe

Gubi księżyc w fatamorganach

A Ziemia płonie wewnątrz

Płacząc rozpalonymi skałami

Krok w labirynt

Wzrok

Dotyk

Słuch

Drugi krok

Wiedzie w prawo

Znowu krok

Półprzejrzyste cienie drzew

Przytulają

Gdybym mógł

Stać się nim

Wijącym szukającym 

Samego siebie

W porwanej tkance ciągłości

Kolejny krok

Przejście przez wyrwę

W ciągłości

Do lęku

Zawracam

Lecz i ciągłość już zawróciła

Gdyby zieloność szła do przodu

Cofnąłbym krok

Lub na odwrót

Tworząc harmonię

Jednak krok

W górę czy w bok

Nie jest sprytnym rozwiązaniem

Więc

Krok w labirynt

A tam

Wzrok

Słuch

i słuch

Mógłbym być groteskowym naśladownictwem

Achillesa

Z braku Parysa

Muszę wbijać sobie w pięty

Ciernie

Żeby nie tyle - umrzeć

Ile, mieć dyskomfort

Męczeństwo czasów

W których Ilion

Kojarzy się chyba tylko z liczebnikiem

Duma

Kiedy umarła nie uwierzyłem

Wszak nic na to nie wskazywało

Miała się dobrze

Wyrażała dziarsko, asertywnie

A często, jak na nią przystało - arogancko

Córka sukcesu, choćby iluzorycznego

Pewna siebie, mimo, iż nogami szpotawymi

Powłóczyła w rytm przaśnych przyśpiewek

Leżała teraz cicho

A ja nie wiedziałem

Czy umarła

Czy przemieniała w larwę

Tu był dom mojej prababci

Widzę ją, jak siedzi na krześle

Lub wygląda przez okno

Oparta o parapet

Jak jej córka

Okna się zlewają

Lepiej pamiętam to z babcią

Jakoś też bardziej boli

Chociaż mogłem wyciągnąć ramiona

Do trzeciego piętra

Z łatwością

Jej mama była inna

Może przez okno

Budynku którego nie ma

Albo jest

Ale jest jakiś obżarty

Hamburgerami z pobliskiego macdonaldsa

Kontemplowała swoje

Nie moje

Dzieciństwo

A może jej byt zagubił się

Wraz z moją pamięcią

O budynku

Z oknem

Które bywa oknem w czasie

Imagine

Przykro mi John

Nie dołączę

Ludzie nie są do ideałów

Mógłbym co prawda

Wykrzykiwać, że chcę sprawiedliwości

Jednak nie za darmo

Albo być święcie przekonanym

Żeby zamknąć kościoły

Lub na wyścigi

Proklamować powszechne braterstwo

Ale motywacji wystarcza mi tylko

Na uśmiech

Na ulicy

Żółw i jeż

Chcieli przyjaźnić się spotkawszy dwaj zwierze

Co umieli najlepiej, zrobili w dobrej wierze

Jeden igły wystawił świeżutkie i ostre

Na to do skorupy drugi schował się po prostu

Wychodź tu zaraz, tulić cię chcę - rzecze jeżyk

Ani chcę, ani umiem, no i… jakoś Ci nie wierzę

Za dobrą biorąc monetę fakt, że nie ucieka

Jeż nuże się łasić, wić, przymilać… i na efekt czeka

Igłami obłaskawiać  skorupę, co tak dobrze chroniła

I jasna rzecz uważa, iż pieszczota to miła

Jak domyślić się łatwo, duch co w skorupę i w igły spowity

Miękł podobnie, jak one, w czynie tym pracowitym

Tak minęły tygodnie, miesiące... inni twierdzą, że lata

A wytarły się kolce, pancerz stał jak wata

Zaś oczy wpatrzone we wzajemnym zdziwieniu

Samym już były patrzeniem w bezbronnym patrzeniu

Rozumiem

Może lepiej

Ale mniej

Widzę więcej

Lecz przedmioty i idee

Leżą niedokładnie

Śmierć jest bliższa

A bilet na nią droższy

I ja

O mnie piosenka prosta

A ledwie ją nucę

Bo słowa migają

Takty umykają

Nie umiem już grać ich

Akordami

Lęk

Dziś ta siarka

Nie płonie

Skrzydła leniwie zmiatają polny kurz

Oczy z szumem odwracają się ku ciszy

Skamieniała łuska z historią wyszczerbień

Pobłyskuje matowo

Jak zaniedbana średniowieczna mozaika

A ogon przypomina ziemny wał

Chroniący przed wylewem rzeki

Nawet łapy z krwią zakrzepłą ma pazurach

Budzą bardziej troskę, niż grozę

Dziś świeci słońce

I jesteś, lecz

Najedzony

Jak szkło w stopach

Zmienić w lustro

Jak skąd wyrastać powinny

Pióra

Wyjąć kolce

Jak maczugę zmienić

W dłoń

Kwiaty milkną nocą

Zamykają szczelnie usta

Zwijają płatki jak dłonie

Pod głowę

A gdy obok przechodzi deszcz

Udają, że ich nie ma

Że łąka nie istniała

Że ich nie było

Byle tylko

Nie powiedział

Że są piękne

Diana Tycjana

Bez wahania

Musi zginąć

Już zginął

Wy głupie

Na co czekacie

Jak patrzycie

Choćbym kochała go nad życie

Już rozszarpany  

Tryptyk kościelny

I

W niektórych gotyckich rzeźbach

Marii z Jezusem na ręku - 

On jakby chciał uciec

Nic dziwnego najczęściej jej mina

Nie należy do zachęcających

Ale może jest w tym jakaś

Mądrość

Dania jej wolności

Której często

Sama nie chce

I dania sobie wolności

Która jest trudna Mamo

II

Organy są chlubą

Tego kościoła

Może i tego miasta

Krainy

Więc może i świata

Bo może nas nie stać

Najzwyczajniej

Na lepsze zwieńczenie

Niż dudnienie

Lub poczucie zagubienia

III

Ten mały romański kapitel

Spajający biforium

Niegdysiejszej empory

Jak skrzydła dyptyku

Jest dziś moim zamurowanym bratem

Co nigdy nie dojrzy już słońca

Może pewnego dnia spośród gruzów

W ułamanym skrzydle motyla

Zamknął się ból

Z nim piękno

Mają razem nie więcej niż

Atom grubości

Oglądane pod słońce

Piękno jest nitkowane

Ażurowe 

Spojone łukami i tęczami

Bólu - napięciem

Dającym siłę do lotu

Lepiej być nie mogło

To widomie śmieszne

Dwie bardzo śmieszne

Niezbyt funkcjonalne

U dołu tak samo

Ile na tym można przebiec

Pięćset kilometrów?...

Ale sobie się podoba

Bo pomyślało

"podobanie się"

Albo nie

Bo na odwrót

I pomyślało koło

I chyba to jest horyzont

Owszem śliczny

Pomyślało głową

Jakby kulą u góry

Dosyć śmieszną

I pomyślało teorię i praktykę

Żeby ta kula nabrała powagi...

... czyli czego?

Napisałem list do siebie sprzed lat

Uzbierało się już sporo

Niemądrości do przekazania

Coś o pięknie kwiatów

I brzydocie świata

Harmonii strumienia

Wystrzeganiu wody z kranu

Na szczęście spaliłem ten list

Nie przeczytawszy

Chyba chciałem odpisać 

Temu człowiekowi

Ale skoro nie otrzymałem odpowiedzi

To list nie doszedł

Lub adresat był nieznany

Niedługo zamykamy

Zamówiłbym coś

Coś bym schrupał

Mięsiste jędrne lato jako przystawkę

Potem czas - kruchy, lecz soczysty

Na deser zaś aksamitny i nieco wytworny

Koniec świata

Ktorego ozdobą i zwieńczeniem 

Byłaby aromatyczna filiżaneczka

Niebytu

Rozstrzelanie głosek

Wyprowadzano je grupami

Przedniojęzykowe

Te odważne, co to śmierci się nie boją

I zawsze brzmią pryncypialnie i zasadniczo

Tylnojęzykowe, które wychowane w koniunkturalnych rodzinach

Protest artykułują zdawkowo i w woalu

Potem zwarte

Poświęcające własne myśli

Dla wzniosłej, choć niedoskonałej idei

I zwarto-szczelinowe

Które choć chcą pozostać sobą

To znieść nie mogą łajdactwa

Więc syczą jednym głosem

Ze zwartymi nadrabiając miną

Szczelinowe, które urodziły się

Niezadowolone, i niezadowolenie to bywa trafne

Ale zmęczone, już jedynie spryskują

Łąkę rzeczywistości goryczą

Płynne, co na złe czasy trafiły ze swym oportunizmem

I żandarmi schwytali je na ulicznej pyskówce

Drżące zimnym świtem

Że ich niezgoda komuś zaszkodzi

Że bocznym, chociaż

Nie myślą nic zdrożnego, bo nie myślą nic

Albo środkowym, co przypodobać chcą się każdemu

Bo wszędzie widzą kawałek prawdy

A na końcu półotwarte

Filozoficzne anegdoty o miłości

Ustawili je wszystkie w szeregu

Jak ustawia się piosenkę do zaśpiewania

Strzelali, jak strzela się do słownika

Przebijając jak najwięcej znaczeń

Żeby uzyskać polifonię bólu

Ale strzelający nie wiedzieli

Że polifonia zapętla się w liryczne fugi

Gdzie znaczenia odradzają się

W brzmienia nieznane

Tajemnice

Wiosna

Gdy sięgasz po kwiaty

aby pchnąć je na świat

I nasycić głód

Co wchłonie je 

I miotając swoimi siłami

Rozrzuci we wzory

Nie w Twoim już władaniu

Sandro namalował Cię

spokojną, pytającą

a pewną i pełną siły

I prawie banalnie

Chciałbym na tym obrazie

Kiedy wsuwasz w nie pełne wdzięku palce

Być kwiatami

W ciemności czas jest wygięty w łuk

Jak tęcza

Albo jak szyja

Napięty i dobrze widoczny

W swojej tajemnicy

Ciało w nim brodzi

Choć nie czuje dna

Usta szukają źródła

W uderzeniach serca

Przestrzeń w ciemności

Granice ma w unoszącym mnie zapachu

Każdy z wymiarów

Staje się pieszczotą

Niewidomą

Gąbką, co wchłonęła ocean

Ślimak głową muru nie przebije

Nawet nie wiem, czy by chciał

Mógłby ćwiczyć na ścianie swojego domu

Choć głupio by to wyglądało

Więc chyba nikt tego nie widział

Pewnie przebija jakoś pomału

Bo przecież i tak nie gra roli

Prędkość, którą tak się szczycimy

Ocierając zakrwawione czoła

Skoro jutro w zasolonych męczarniach

Zginą tysiące niemych rewolucjonistów

Tutaj małymi nóżkami wspinałem się na palce

Kładąc 50 groszy

By sięgnąć po landrynki

Nieskończenie słodkie, malinowe

Zlepione w jedną masę

Jak ból i rozkosz

Odwracam się plecami

Widzę czas

Fantomowe ściany domu rodzinnego

Dziwnie pachnącą farbę

Za grubo pomalowanymi szczeblami łóżeczka

Ledwo trzymającą się na ekspresjonistycznych

Pajęczych nogach

Szafeczkę pełną tajemnic

Jak wtedy wszystko

Tryptyk luster toaletki

Tapczan jak mała łąka

Radio z gramofonem szafa i piec

Wszystko zapomniałem

I pośród tego Ty Mamo

I cisza

Albo bajka o małym misiu

Co miał iść do sklepu po jajka

I ja czekający, aż będę takim misiem

A Evaristo Estanislao Carriego

Zamknięto Cię w czterech minutach

A pierwsza minuta jak portret eksponowany tłumowi

Jak podróż z płaskowyżu w środku Europy

Do perlącej się falami nut La Platy

Jak lont wetknięty w bombę serca

Gotowego na wybuch

Druga minuta jak odważne zdzieranie masek

Przez moczary rozczarowania

Piaszczystą ścieżką do morza zdziwienia

Trzecia minuta jak pieszczota wyczekana

Co spadła choć nie wiadomo, skąd

Mocna i liryczna

Pewna swego, a leniwa jak kot

Czwarta minuta jak lont iskrzy

Miłość! Uciekajcie, uciekajcie!

Lecz wtem; stop, ogień już w sercu

Nie ma dokąd uciekać

Niech wybucha

Niech płoną deski

Topi się kurtyna

Parkiet spopiela

Dłonie pocą

Szybciej

Czasu tak mało

29 lat

Życie mieści się w szafie

Między półką ze zdartymi dziecięcymi rajstopami

A ulubionymi spodniami

Których już nie powinienem nosić

Gdzie skarpety próbują udowodnić

Że mam zgrabne stopy

A szaliki coraz szczelniej otulają

Moje słowa

Płaszcz czeka, aż jesienny wiatr

Zawoła, że ma sens

Bezbarwna koszulka

Spodoba się na zawsze

Marynarka czeka, aż elegancko

Okryje serce

Pierwsza transplantacja miłości

Kwartalnik "Współczesna medycyna uczuciowa" donosi, że grono samozwańczych badaczy związanych z Konserwatorium Muzycznym w Violin, w stanie Tuba, dokonała pierwszego na świecie przeszczepu miłości. Po zeszłorocznym udanym przeszczepie pozytywnego myślenia, naukowcy postanowili podnieść poprzeczkę. Od początku oczywiste było, że aktualny eksperyment obarczony będzie większym ryzykiem niepowodzenia. Pozytywne myślenie okazało się stosunkowo łatwe do ekstrahowania. Również dawca i biorca, czyli kanarek i cytryna posiadali morfologiczne podobieństwo zwiększające szansę na pozytywny finał przedsięwzięcia. Co prawda cytryna z oczywistych względów, była źródłem trudnym do zebrania wywiadu, ale wywiad przeprowadzony z jej konsumentami pozwolił skonstatować, iż była to jedna z najsmaczniejszych cytryn, jakie spożyto w przedmiotowym kręgu kulturowym. 

Zachęceni badacze stwierdzili, iż optymalnymi dla obserwacji przedmiotami eksperymentu będą kot i mysz. Jako dawcę wyznaczono kota, a jako metody ekstrahowania zabawy kłębkiem wełny, następnie wełnianą nitkę przepuszczono przez mysz i czekano na wyniki. Od początku zaobserwowano konflikt serologiczny kociej miłości z mysim lękiem. Mysz odrzucała miłość, ilekroć na ekranie tomografu zobaczyć można było obraz kota. Sytuację poprawiło nieco przyczepienie kotu uszu Myszki Miki i nacieranie go serem, prawdopodobnie jednak ser przedawkowano, gdyż kot zapadł w śpiączkę W efekcie mysz zaczęła wykazywać oznaki przyjęcia przeszczepu, spoglądając z klatki tęsknym wzrokiem na kota. U kota zaobserwowano z kolei nie zaburzony przebieg fal mózgowych, wszystko wskazuje więc na to, iż w celu przebudzenia wystarczy podrapać go za uchem. 

Kłębek wełny wykorzystany w eksperymencie nabył na aukcji internetowej bogaty kolekcjoner ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich. W rozmowie z mediami zdradził on, iż nici zamierza użyć jako osnowy dla dywanika, z którego będzie korzystał, jeśli zechce spojrzeć na świat z perspektywy miłości...

Perła

Jak każdego dnia

Płetwy, maska, rurka na dno łodzi

Plusk wioseł

Szum wiatru

Skok

Cisza

Bicie serca

I światło rozpraszające się w głębi

Dudnienie w głowie i ból w płucach

I jest

Tam, gdzie wczoraj

W tkance życia

Piękniejsza

Bardziej majestatyczna

Nieobliczalna

Powietrze się kończy

Więc jednak niebo istnieje

Można dojechać tam z przystanku

O nazwie Cmentarz

Wagonikiem czerwonym

Turkocząco chybotliwym

Po torze nierównym

Ryzykownie poprowadzonym

Malowniczymi wądołami

Pośród pachnących zapomnianych

Sadów

I nadmiejskimi przełęczami

Z których szyny osypują się

Wraz z wiosennym kwieciem

Jest niebo pół-wioską pół-miastem

Zamieszkałe przez anioły

Ludzi i wróżki

Którzy - jak to w niebie

Mogą już odłożyć na bok 

Ortodoksyjne deliberacje

Są tam domy mogące istnieć

Dzięki rozwlekłej niebiańskiej

Procedurze wyburzeń

Lokalni wariaci, jacy

Kiedyś bywali i na ziemi

Psy bezczelnie łażące po płotach

I jabłka takie, jak w raju

Świątynia półmroku poznania

Zerkamy przez małe okienko

Szukając we mgle

Błysków geniuszu

Przez siatkę na włosach

Bicia serca wieków

W ciszy spojrzenia

Schronienia

Dla bezradności

Dłoni

Przechadzam się ukryty

W tęsknocie

Najlepszy kamuflaż

Cienie drzew

Choć mają nieco pokruszone

Ręce

Rozciągają się na ziemi

I szepczą zaproszenia

W alfabecie

Którego nie znam

Więc przyklękam

I głaszczę te cienie

Są ich najdelikatniejszą częścią

Monte Cassino

Łatwiej będzie dowodzić

Zamieniwszy żołnierzy

W kwiaty

Jest zima

Więc pożyją krótko

Na prawe skrzydło

Rzucimy bukiet krokusów

Pięćdziesiąt tysięcy krokusów

W te mokradła, gdzie nawet trzcina gnije

Nawet nie trzeba ich zabijać

Są martwe od samej wiedzy

Na prawe skrzydło 

Wystrzelimy bukiety żonkili i frezji

Jeszcze kiedy opadały

Kule rozszarpywały je na strzępy

Więc kwiaty, co za życia nie gustowały

W swych zapachach

Teraz zmieszały się

Kwiatowy dżem

Śmierdzący już rozkładem

Na środkowym froncie

Będziemy wysypywać róże

Całe wytrzaskane szklarnie

Zapakowane na wywrotki

W odległych krajach

Aż przeciwnicy

Bezmiarem marnotrawionego piękna

Zachwycą się

Zawstydzą

Zamyślą

Miłosierny Samarytanin

Pakuję na bydlę

Sam siebie

Zalewam rany

Oliwą i winem

Tak robią synowie

Miłosiernych ojców

Moje poranione stopy

To poranione ciało

Brat słusznie postąpił

Wracając

Ale tak trudno jest 

Wyciągnąć ramiona

Do samego siebie

Pająk w deszczu

Na polach granitu

Moja śmieszna postać

Odnóża lepkie i delikatne

Toną w życiodajnym płynie

Tułów raz po raz

Przybijają do ziemi

Krople, co niespodzianie

Przerastają mą wielkość

A ten bóg w sportowej kurtce

Mógł mnie rozdeptać

Lecz nie chciał

Blanka

Jeśli w pierwszej scenie ktoś zakłada szal

To w ostatniej...

Założyła szal i uciekła od moskiewskiej

Szarości

Paryż był jak czyste jezioro

Gdzie wszystko widać odbite i rozedrgane

Serca i oczy

Nie mogła uwierzyć

Że strzelił przez nią

Świerklaniecki poranek

Taki rześki 

Dzięcioły ratują drzewa

Boleśnie pałaszując robaki

Do drzwi kuchennych

Podjechał wózek z warzywami

Ten kalafior jak jej głowa

Bujna czupryna

Oprószona siwizną 

A do Paryża

Już nie pojadą

Para z jej ust

Maluje mgłę na okiennej szybie

Czoło zostawia tłustawy ślad

Przedpołudniowa przejażdżka 

Spódnica odsłania złote klamry

Martwych sztybletów

Koronkowy szal współgra

Z lśniącym karym zadem

W stawie, jak zawsze 

Markizowie

Baronowie

Elizejskie Pola

Jak lustro formaliny

Ruszyła galopem

To musiało być

Szal powiewał

Jak źle przyklejony anons

Mówili potem

Że się zaplątał

Wiatr znad mokradeł

Zawiał mocno

Zaparł dech w piersi

A  ja nawet w snach nie latałem

Więc groteskowo podskakuję w powiewach

Nie wiedziałem

Że skrzydła bolą

Kiedy rosną

Metafora

Jakaż trafna metafora współczesnej komunikacji artystycznej. 

Pijak oddający mocz na gmach teatru. Nie pokątnie i wstydliwie, gdzieś w cieniu zaplecza, ale wprost przed głównym wejściem, na schody mające być symbolicznym wyniesieniem widzów ponad pył ulicy. A jak podczas tej czynności godnie wyprostowany, prawie świadomy dyskursu, w którym wlaśnie uczestniczy…

Popołudnie w sierocińcu

Za ścianą światła

Rozmawiają cienie

Milczy jedyny, znienawidzony

Herbata, której nie wolno brać do pokoju

Napływa mi do oczu

Z nieuchronnością osypuje się tynk

A ja przeglądam album

Nie-mojej-rodziny

Nie-mój-pradziadek z ojcem

Na łące

Nie-moi-krewni lepią

Piasek i śnieg

Dla dzieci

Nie-mój-dziadek

Stoi w szeregu

Ginie w skrętach

A mimo to ręce

Błądzą po okładce

Wtapiając się w grzbiet

Napięty i lękliwy

Oswajają brakujące obrazy

Wciągają zapach

Siebie

Lutowa wiosna

Wiosenny, choć lutowy dzień

Kwitną forsycje i świeci słońce

Jednak Słońce się oddala

Temperatura spada o trzydzieści stopni

Robi się ciemno

A ja nie przygotowany

Chyba za cienko - ubrany

Wziąłem tylko moją skórę

I chusteczek za mało

Więc teraz dygoczę

Zakrywając dłonią

Oczy i usta

Stawy jakby zamarzały

Potykam się o powietrze

Ktoś pyta, czy wszystko dobrze

Tak - odpowiadam

Przecież tylko ja widzę oddalające się

Słońce

Nieusłuchane

Sny nie chcą mieszkać w głowie

W nocy po cichutku

Uciekają na poduszkę

Niektóre wplątują się we włosy

Nie wiadomo - przez nieumiejętność

Czy przez nęcące ciepło

Zacienionej kotary

Inne szwendają się po łóżku

Czekając świtu, a wtedy spłoszone

Zapominają się i chowają

Do kolejnej nocy

Talia kart

Zagrywam Królem

Bo szumi mi w głowie od nieznanego

Patrzę na talię

A widzę ostrze tarczowej piły

Sięgam po cokolwiek

Raniąc sobie palce

Na mrocznym wachlarzu życia

Dwójki czwórki i siódemki

Gdy wtem z bunkru śmieci wewnętrznych

Spoglądam w Twe oczy

I widzę najpiękniejsze piki

A głębiej i kiery już tętnią czułością

Jak ryba w przepławce

Źle zaprojektowanej

Choć wypełnionej czystą wodą

Pod otwartym niebem

Lecz w labiryncie znaczeń

Za wielkich

Za subtelnych

O zbyt ostrych krawędziach

Majacząc oskardy, nadziaki i strzały

Płynę 

Marząc o spienionym bystrzu

Gdzie już nic

Tylko

Szał i radość i...

Nie chcę mieć sił

Chcę leżeć w dłoniach

Jak pióro

Co może pisać

A może pieścić

Co martwe

Choć żywe

Chcę każdym atomem

Napierać

I napotykać miłosny

Opór

Kruchy

Delikatny

Czuły

W oknie

Wypatruj mamusi

W autobusie, aucie, pociągu

Niepewną miłością

Biegnie do ciebie

Czekaj na tatusia

Gdy ciężka zasłona spływa

Twoimi plecami

A jego łzy 

Schną szukając pewności

Pośród mego życia, pół jawy pół snu

Kogut woła łanię, by przybiegła tu

By z pustki bezkresnej nieodwołalnej dali

Oni razem czuwali, oni razem spali

By skóry ich, tak odmienne w bycie

Splotły sierści i pióra otulając życie

A oczy, tak jak widzą barwy różnorakie

Zapatrzone bezwiednie swoim były szlakiem

Łania, co wąchała właśnie smaki mroźnej ciszy

Rozumiała te dźwięki, których nikt nie słyszy

Wiosennych jej pochodnie oczu się zaszkliły

Ciepły to wiatr, czy ptak chłodnym ranem wydał jej się miły

Zostaw mnie Jasiu

Już chcę tylko jego

Muchomora  

Co z materii ziemi

Ssie śmierć

Jego ramion słodkich

Co nie mają miejsca na wątpliwość

Ogarniają pewnością

I spełnieniem

Odbicia

Stanęły naprzeciw siebie dwa lustra

Ty jesteś jakieś pełne, ja puste

Ja pełne, ty puste w swej prawdzie

Ty w błysku podobne gwieździe

Kruche ty, ja jak szkło twarde

Co będzie ja widzę, co ile warte

Odbijasz światło, gdzie nie ma go

Zamieniasz tego, co jest w nikogo

Ty czyste, ja czyste mniej przy krawędzi

Odbijam krzesło, Ty że ktoś siedzi

Przenikasz wiatr i że wieje

Ja, że gdzieś coś się dzieje

Kryształowe oblicze Twe jasne

Ja wciąż pytam, czy moje, czy własne

Ty odbijasz, jak śpiew ptaka o świcie

Ja jak bisiorowa chusta w zenicie

Ja odbijam po wielokroć w oddale

Ty to samo, a udajesz, że wcale

Głupia odpowiedź

Wkładasz stopę w mój ślad

Pytasz, czemu nie pasuje

Bo piasek ma czas

Jak klepsydra

Ale na odwrót

Nie życiodajna Jangcy

Nie prastary Tygrys

Leniwa dzika Amazonka

Czy krwista Orinoko

Nie Nil tajemniczy

Ani zamulone Kongo

Obeznany ze światem Dunaj

Czy roztańczone Missisipi 

Lecz zwykły strumień

A przecież nie zatrzymasz go

Gdy naturalnym rytmem

Dąży ku swemu zlewisku

Krople gorące słonej wody

Na zmarszczek pięciolinii 

Nuty uczniowskiej etiudy

Kapiące do pustej skrzyni

Wojownik widzi strzałę, kiedy zmierza w jego stronę

Nie umknie i nie umknie jego zaskoczenie

Odmalowujące jakby słodycz na twarzy

Kiedy jest blisko, pierś wypełnia się powietrzem

Dłonie opadają wyczekująco

Czuje punkt, gdzie grot styka się ze skórą

A w ciele, jak błysk rozchodzi się ciepło

I rozchodzą się komórki ciała

Zaskoczenie zmienia się w zachwyt

Wyczekiwanie w drżenie

Stal rozchyla mostek

Jak pszczoła płatki kwiatu

Z oczu wytryska łza rozkoszy

A w sercu już tylko tylko pragnienie

I żar co topi grot

Kanał tęsknoty

Kobiety z południowego plemienia

Od wieków siadały na słonecznych zboczach 

I płakały za swoimi mężczyznami

Ich łzy rok za rokiem

Rzeźbiły skalisty grunt

Ściekając na dno żyznego wąwozu o który

Toczyli śmiertelne spory

Kobiety z plemienia północnego

Siadały zaś naprzeciw

A łzy po ich mężczyznach

Spływały glebą ciemną

Podmywając korzenie

Nielicznych kwiatów

Teraz patrzą, jak kanałem łez

U ich stóp

Płyną statki z zachodu i wschodu

A marynarze polerując armaty

Machają do nich radośnie

Ślady moich stóp

Na śniegu

Mogłyby wyglądać lepiej

Być wyraźniejsze

Równiejsze

Zero stopni Celcjusza

Rodzi szereg pytań

Pytań niewyraźnych

Rozchwianych

Zima jest cicha

Gołębie zawieszają spory

Samotnie wtulają dzioby w skrzydła

Chowają się pod ścianami domów

Milczą z głodu i tęsknoty

Koty zza okien ze współczuciem

Oblizują zaspane pyszczki

Omiatają ogonami gwiazdki mrozu

Marzą o wiośnie

Pachnącej i mięsistej

Tyle chciałbym wymilczeć

Lecz wciąż brakuje mi słów

I zwycięża tchórzostwo

Mówienia

Zmiana

W nowym kalendarzu

Jest tylko jeden dzień

Święto próżni

Na nowej mapie

Jest tylko jeden punkt

Biały

W nowym słowniku

Jest tylko jedno słowo

Faktycznie

Jak zawsze kalendarz

Wprowadzą zwycięzcy

Latem, najlepiej w lipcu

W jakiejś ładnej miejscowości

Może Talamone

Zaklinając rzeczywistość

Odwiecznymi mitami

Dzieci gwiazd

Ból zbitych pleców

Na tle czarnej twarzy

Nieliczne białe zęby

W uszach szum komety

Na wózku ciało bez ruchu

Ślina kapiąca na rękaw

Nogi związane bandażem

A stopy tęsknią za drogą

W świątyni peronu

Bóg z gwizdkiem

Odprawia pociąg życia tam

Gdzie mieszkań wiele

Na drzewie ptak

To ty

Pod drzewem kot

To śmierć

W gałęziach wiatr

To ja

Mroczna, lepka maź

Wypluta na ulice

Bulgocąca

W rytmie palonych książek

Wybijanych szyb

W rytmie pali i krzyży

I kolb wbijanych w twarz

Płynąc przywiera do butów

Dłoni

Oczu

Rosnąc pięknieje