Życie

Życie przypomina czasem

Biedronkę

Sięgasz po coś na półkę

I okazuje się

Że jest w promocji

Zamek świętej Barbary

Na złocących się zachodem

Kamieniach zamkowego wzgórza

Ukryte w powiewającym

Kruczo nikabie włosów

Oczy ostatniej księżniczki

Skierowane ku

Podniecanemu

Lewanterem morzu

Wiatr przenika szaty

Ciepło nacierając

Na wysycone

Oliwnym zapachem

Ciało

Marzenia plugawości

Żeby byli 

Jak pisklęta

Zamknięte w skorupkach

Nie do przebicia

Wyizolowani

Jak dziecko

W wybitej wsi

Ale nie na tyle

By nie wrzucić

Zdjęcia

Z odciętą głową

Permanentnie chorzy

Permanentnie pożądający

Permanentnie nienawidzący

Ale leczący się

Kupujący

Uśmiechający

Herakles prawi do Syzyfa

Toczysz tę kulkę gnojniaka

W nieskończoność

Choć nie dokonałeś

Niczego

Ot podsłuchałeś

Poplotkowałeś

Chwilę cieszyłeś się

Sympatią mojego ojca

Miał do ciebie słabość

Prawie jak do Kurtza

I nie

Nie płaczę z bólu

Widzę swą próżność

I widzę swą siłę

Widzę twe piękno

Płaczę nad zapomnieniem

Którego nie ma

Arkada

Kiedy pierwszy raz

Wybiegłaś do gaju

Wyciągając dziewczęce ręce ku kwiatom

A twój ojciec

W twym cieniu

Przymknął oczy

Zanurzając

Dłonie w przestrzeni

Między światami

Biegnąc wzrokiem 

Łukiem słońca

Wspartego na ludzkiej znikomości

Droga krzyżowa Breugela

Kamień młyński

Trzeba wpierw

Wymłócić 

Dłutami

Młotami

Oswoić

Potem jego ociężałe cielsko

Może stać się metaforą

Dla synów bożych

Albo jądrem cierpienia

Malarzy

Syzyf i mydlane bańki

Ze szczytu

Widać sporo

Choć głównie

Wyżłobioną równo kreskę sensu

Prowadzącą ku równinie

I dosyć małą

Dobrze opracowaną skrwawionymi dłońmi

Ideę

U podnóża

A teraz Syzyf

Zanurza trzcinową słomkę

W mydlinach

Dmuchając

Patrzy na odlatujące tęcze

Dziękuje bogom

Za ból każdego stawu

Samotny ból

Zawsze takim pozostanie

Młyn

Zboże uczuć dojrzewające w sercu

Należy zbierać nagimi ustami

Bezbronnie

Chwytać delikatnie jak pocałunki

I wrzucać na wóz szczęścia

Bo we młynie już czekają

Najpierw omłócić

Cepami wątpliwości i życiowej mądrości

Łez ziarno

Po policzkach

W żarnach wiatru i słońca

Zemleć na gorzki pył

Reklama ekologiczna Ikea

Meble zaprojektowane

Z myślą o śmietniku

***

Najczęściej wyrzucane meble na świecie

***

Meble, których nie szkoda wyrzucić

Plotka ruszyła po lesie

Że dziki mają depresję

Że ją chyba załapały

Kiedy serial oglądały

W którym to świnie domowe

Pod prysznicem myły głowę

Po krzakach drżą w rozterce

I niepokoją się wielce

Ryja nie zanurzą w glebie

Chociaż głodne i w potrzebie

Życie sens dla nich straciło

Skoro gdzieś istnieje mydło

Niestety w serialu nie pokazano

Jak świniaki zarzynano 

Tak to naiwna i dzicza  brać

Może ofiarą mediów się stać

Malarz chmur

Ten malarz malował tylko chmury

Nic nadzwyczajnego

Bywali malarze specjalizujący się w serwetach lub dzbankach

Codziennie, jak setki mu podobnych

Podnosił spojrzenie ku niebu 

Lub kierował ku horyzontowi

I pędzlem rzęs

Szkicował światłocienie

Jakie tylko miał w kieszeniach

Serca

Pośród trzepotu powiek

Chwytał paletę tęczówek

I hojnymi bryzgami

Wypełniał kształty 

Gniewem i radością

Na koniec węglem źrenic

Dodawał tu i ówdzie 

Ostrzejsze kreski

By, jak inicjały

Odróżniały jakoś jego obraz

Od innych

To nie aleja

Ledwie alejka

Pień przy pniu

Graby niewysokie

A już silniejsze ode mnie

Już pewniejsze

Spokojniejsze

Prawdziwsze

Choć dopiero zaczynają

A moja kora

Chropawa i spękana

Poznanie

Wędkując w morzu

Wyciągać kruchym wędziskiem myśli

Głębie nieuchwytne

Zarybione opowieściami nieznanymi

Wypatrując oczy do bólu

W spławiku wynurzającym się i niknącym

Nie w głębi

A przez ułomność wzroku

Dotykasz drzewnej kory

A głowa już w koronie

I możesz pomknąć

Konarami wiatru

Przemywając twarz rosą

Liści

Zanurzyć się w zielonych falach

I płynąc bezpiecznie schowana

W pierzastych dziuplach

Kołysać na gałęziach

Zagadek

Słońce

Przeglądające się w ciemności

Choć najjaśniejsze

Kapryśnie tańczące

W rozpalonej obietnicy

Odgrywające najpiękniejszy spektakl

W drodze do niepojętości

Mrużące słodko oczy

O świcie nocy

Wciąż tam jest

Choć niewidoczne

Człowiek walczy z tygrysem

W cieple zachodzącego słońca

Leniwy nurt mętnawej rzeki

Połyskuje pręgami fal

Łapa i dłoń

Myśl biegnąca między nimi

Pytaniem

Tysiąc lat zamknięte w momencie

Kobieta odchodząc

Poprawia pranie w koszu

Płatnerz

Wieczorami obmyślał najtęższe puklerze i szyszaki

Przepłacał dostawcom uczciwej stali

Tygodniami zaplatał kolczugi budzace

Zniewalajacy zachwyt

Miast gniewu

Wieńczył hełmy najdelikatniejszymi piórami

Delikatnymi, jak ludzkie serca

Miecze czynił dziełami sztuki

Co kazdy rycerz posiadać pożądał

Ale nie dla mocy, a dla kunsztu

Lecz tyle mógł

Nie wykuwał serc i głów

Więc wiele mieczy pękło

Uderzając w napierśniki

Ale i hełmów wiele

W błoto się potoczyło

Gdy żelazo brało górę nad złotem

Ciernie

Potrzebne codziennym snom

Nie żeby wybudzać

Ale by czynić je realniejszymi

Kliniec

To my, ludzie

Mówię do mojego psa

Wskazując na łuk portalu

Jest wiele klińców i jeden zwornik

Ale mamy sens tylko razem

Kiedy działają na nas siły zewnętrzne

Ale i wewnętrzne naciski umacniają całość

I wiesz...

Są różne kształty łuków

Ale mechanizm działania - podobny

A on popatrzył na mnie, na łuk...

Podniósł łapę, czy nogę

I oddał mocz na bazę i plintę półkolumny 

Co go poczynała przy ziemi

Nie mogłem nawet powiedzieć

Że jest chamem

Wszak taka jest jego natura

Kloszardzi

Barwne pawie miasta

Przysiadający na niskich dachach

Snujący się leniwie arteriami pełnymi spiesznych przechodniów

Obracający w południowym słońcu

Rozkładający smród

Jak połyskliwe pióropusze ogonów

Tokujący na lepkich ławkach

Ze wzrokiem perwersyjnie spokojnym

I jeśli zakrzyknie coś któryś z oddali

To z uśmiechem stwierdzam,

Że pawie pięknego głosu także nie mają

Włodkowic przesiewa przez palce popioły Husa

Niewiele

A zaczernić potrafi hufce słów

Ulotne

A w sercu ryje, jak dłutem

Nieuchwytne

A czas przepali jak Feniks

Suche 

A przywiera jak do gleby woda

Ciepłe jeszcze

Lecz niedługo już wielmożni purpuraci 

Gdzieś u góry

Albo w dole

Domyślność błękitu

Zapachu wiatru

Wentylacyjnymi rurami

Czy oknem

Śmiech dzieciaków

Czy ptaków

Tutaj już nie czuć odchodów

Nie boli gnijące ciało

Najczystsza woda

Posiada cień

Nic nie istnieje samo

Słońce potrzebuje wody

Choćby miała wyparować

Wzrok zachwytu

Choćby miał boleć

Ale zboże wiatru

Choć niezbyt silnego

A strumień

Ludzkich stóp

Lecz wiolonczela

Słoneczną

Teraz porasta gryką

Omiata ją smyczkiem

Jak zachwyconym wzrokiem

Mieszając splecione palce

Wyrzuca pod niebo zapach

Drobnych białych łez płatków

Jakby pod niebo serca

Leciały tęczowe parasole

Fajerwerków szczęścia

Jakby istniał tylko jej zapach

Obraz

Malujący się

Odnalezieniem

Niespodziewanej

Słonecznej polany

Wojenka

Słoneczny płaskowyż

Zdążył porosnąć las

Biel ścięgien

Pokryła na polanach

Kwiaty sylenów

Purpura krwi

Zatruła kąkole

Burzowe jezioro

Jak muszle

Wyrzuca na brzeg

Kości

Kruszejące dęby

Aby mogły się przejrzeć

Wznoszą konarami ku słońcu

Czaszki

Matki ich nie sięgną

Choć czasem kapnie łza na wyciągnięte dłonie

Wiatr je tylko omiata

Na zewnątrz

I na wewnątrz

Aniołowie

Zapomnieli chyba

Tak zwyczajnie

Że skrzydła należy pielęgnować

Gładzić pióra

I zastygać w zachwycie

Nad ich arabeskami

Rozpościerać je szeroko

Chociaż od czasu do czasu

Nawet jeśli nie ma konieczności lotu

Tylko po to, żeby je poczuć

Zrozumieć siłę i równowagę

Potrzebne do wznoszenia się

Graniczny punkt

W którym przeznaczenie

Przechodzi w piękno

A może zadziałały

Reklamy obuwia

Gotowego

Wygodnego

W różnych

Kolorach

Których tak brak

Ich połyskliwym

Lotkom i sterówkom

Rzeka istnienia niebytu

Florencja, Kraków

Czy coś na kształt zapomnianej wioski 

Drzemiącej na brzegach

Z których migotliwe cienie zanurzają dłonie

Stopy, po kolana, po pas, po szyje...

Po oczy, komórki glejowe

I ona

Rzeka

Liści burzonych wiatrem

Bluszczu, w którym giną kochankowie

Piachu suchego jak szkielety wielorybów mamiących karawany

Śniegu swoim zimnem maskującego gorącą zazdrość

Wśród nich ciche 

Nagrobki

Kurhany

Urny

Macewy

Doły, co nie powinny istnieć

Odbicia nieznanych

Grobowce

W nurcie, co wejść niepodobna

A wejdziemy

Pieśń Małości:

Na brzegu stali

W toń spoglądali

Śmieli się śmiali

Plugawie spluwali

Karli kostropawi

Cisi opuszczali

Powiekami zmilczali

Serca gorące lampionami

Łodzi podgrobowych zapalali

Wzwyż i w niż puszczali

To były bardzo małe, delikatne stopy

A pod nimi był bardzo twardy i zimny bruk

Jak mocny ten bruk - myślały stopy

Jakie ciepłe te stopy - myślał bruk

Aż do łąki i lasu biegły stopy

Aż do łąki i lasu gonił je bruk

A gdy wbiegły pośród źdźbła i korzenie

W piasek i nic zmienił się bruk

By szukać ich

Istnieje wyraźna granica

Na pewno istnieje

Jak nie wierzyć

Wszystkim

Ponoć biegnie

Przez drogę

Rzekę

Górskie pasmo

Oddzielające

Prawdę i piękno

Od brzydoty i kłamstwa

Między prawą i lewą półkulą

Komory i przedsionki

Ponoć biegnie

Choć chyba zbyt szybko

Dla mego wzroku

Splątanego niczym krzew róży

Z zasiekami kolczastego drutu

A jeśli czasem wydaje mi się

Ze widzę

To jak nagiego więźnia

Z podziurawionymi kulami

Plecami

Cyrograf in blanco

Więc jest

Kropla krwi

Do której życie

Dopisze tekst

W lesie słonecznym

W poulewnych obłokach

Wśród liści tańczących kroplami

Oczu zadziwionych dwie pary

Rosą oczewiwania rzęsy obciążone

Źrenic konstelacje wirują

Od orbity oderwane czasu

A kołysane jak w wietrze kwiaty

To uderzą w siebie pieszczotliwie

To uciekną w zbytecznym poplochu

A gdyby głód

Mówił...

Czy plątałyby mu się pojęcia

Metafizyki

Emocji

Biologii

Spojrzałem na kwiat

Żywi się słońcem

Spojrzałem na nienawiść

Żywi się krwią

Spojrzałem na wiatr

Żywi się pustką

Hycel dzieci

W latach dwudziestych dwudziestego wieku

w Rosji było około siedmiu milionów

bezdomnych dzieci...

Zanurzam się w ich serca

Rozpoznać, co chowają po kieszeniach

Norach, gdzie śpią

Wągrach bólu

Niedogojonych ranach marzeń

Poczuć jak głaszczą

Obtłuczoną sino

Emalię garnuszka

Po rodzicach

I... moje szwy

I... siatka na motyle

Mocna

By zapomnieli

Że istnieją

Sklep z wózkami dziecięcymi

Barwnie i wesoło

Na wystawie model z chromowanymi kołami

Wielką budą dobrze chroniącą

Przed wszelkimi opadami

Pod gondolą opcja zamontowania

Transportera dla innych pociech

Wszystkie wózki w naszym sklepie

Posiadają najwyższą klasę w testach

Na zgniatanie

Niektóre zaopatrzone w kewlarowe uchwyty

Powleczone pianką reagującą na ciepło

Istnieje możliwość dokupienia

Wózeczkowej pościeli odpornej na każdy rodzaj zabrudzenia

Oraz elektrousypiacza

Tylko dzisiaj do wózeczków

Ze złotymi etykietkami

Gratis dołączane jest nowe dziecko

I buteleczka z krwią

Materiał

Rzucasz nici łzy nici śmiech

W poprzek śmiesznie patetycznej osnowy

Myśli i słowa jedwabnej przędzy

Krzyżujące się z szorstkim lnem pragnień

Wplatasz kolory ze skrajów poznania

W szachownicę mego myślenia

Jak wątek niesiony czółenkiem 

Przez chłodne ale żywe - morze

Aż za horyzontem 

Zalśni fragment kobierczyka

Naszego istnienia

Ostatni dzień 999 roku

Dopalające się ostatnie ogarki

W dusznej hali kościoła

Kieszonkowcy na kolanach

I słowa przebaczenia

Dojrzewające jak winogrona

W trwodze, że nikt ich nie zbierze

I dzieci zaniedbane jak obowiązki

I chorałowe kwadratowe słowa

Topiące się w sercach do modlitwy

Dziś już wiemy

Przeżyli...

Czy że Bóg się zlitował

Czy że się mylili

Nie oceniajmy pochopnie

Też możemy

On może zmienić zdanie

Praca maturalna: opis przestrzeni, na przykładzie pokoju kostarykańskiego gangstera

Podłoga drewniana

Plecionka na niej

Z plamami 

Brązowymi, czerwonymi, burgundowymi

Na środku, na plecionce stół

I pistolet wycelowany

W krzesło z przewieszoną bluzą

Jeszcze ciepły

Jak uścisk matki

Obrus, za który nigdy

Nie pociągną dzieci

Szklanka od połowy pusta

Do połowy wypełniona łzami

Brudna gazeta

Z wyścigami kurew i piłkarzy

Naprzeciw stołu małe okno z parapetem

I dwiema zaciśniętymi na nim

Dłońmi

W kącie łózko

Z koszulką Ronaldinho

Wciśniętą pod poduszkę

W drugim kącie

Na szafeczce

Szara woda w misce

Mały ręcznik

Mydło pachnące zapomnieniem

Kilka zeszytów

Z niebieskimi literami i cyframi

I czerwonymi strzałami

Ukrytymi 

Ja zabita nadzieja

Wybory

Mamusiu, czy prawda, że dziadzio

Głosował na Hitlera

Tak, a teraz marsz do szkoły

Nie zapomnij kipy

Droga na Górę Fuji

Sosnowa szyszka

Spadająca na ciemię

Turysty

Cebulka

Obudziłem się

Chociaż nie wiedziałem, co to znaczy

Woda - bez mojej wiedzy

Gdzieś między komórki

I światło

Choć nie wiedziałem

Co znaczy

I ja do światła

Choć nie wiedziałem - czemu

I jakiś konieczny ból

Ból, a co to znaczy?...

I ból, który jest szczęściem

Jak ziarna ziemi w oczach

Patrzących w niebo

Prawdziwszy

Choć kruchszy

Choć, co to znaczy

Widzieć to samo niebo

Choć...

Nereida i Tryton

Chodź miła

Na piękną wyspę

Uniosę kibić twą powabną

W twych włosach 

Utonę by żyć

Cóż mówisz

Gdzież wyspa godna mej urody

Gdzież cień drzew podobny

Mym oczom

Gdzie plaży piasek

Ciepły jak alabaster mej skóry

Ach, nie istnieje to jeszcze

Ale bije już słone serce

A w nim zatoka tętniąca

Co na śpiew twój jak na zasiew czeka

I marzenie mego plugawego ciała

By móc służyć twym stopom i dłoniom

Słowa twe piękne, jak ty do polowy piękny

Mam tutaj me siostry w piękności całej

W nabrzeżnej grocie słońce nas ogrzewa

Czy pieścisz goręcej

Całujesz namiętniej, niż morska piana

Co wydała Afrodytę?

Twe dłonie silne i wodę mierzwią

A czy zmierzwią skały

Gdy wyrosną nagle

Kraterem płonącej lawy?

A jednak ta woda

Co spływa ciałami naszymi

Pot i łzy

Do morza w bólu i radości

Mówi, że i woda silna

Choć pozornie słaba

A kropla

Potrafi światło zamknąć

Granit skruszyć

Ruszajmy

Wiem coś nie coś o samym sobie

Cośniecoś jest tajemnicą

I będzie tak cokolwiek zrobię

Bo tyle me zmysły uchwycą

A nieraz człowiek z ulicy

Choć nie wysila się wiele

To czyta zgłoski tajemnicy

Jak epitafium w kościele

Lecz przecież są jeszcze te rzeczy

Dopuszczam przecież, iż są

A temu się nie da zaprzeczyć

Niewiedzą przechodnia i mą

Popołudniowa drzemka

Na katafalku podłogi

Ciało nawyka

Do bólu niebycia

W zwidzie

Niezgody na nieczucie

Owczy całun

Niewystarczający dla ukrycia

Stóp

Marnotrawnego

Cecylia

Moja Droga

To czarne tło

Znacznie bardziej twarzowe

Może nieco spłaszczona

Perspektywa

Ale pasuje do wszystkiego

I te Twoje rysy

Wybacz

Nieco prostackie

Komponują się

W trumienny portret

Tylko przyjaciółka

Powie Ci

Prawdę

Bardzo dosłownie potraktowaliśmy słowa

Prostujcie ścieżki władcy

Chyba tylko zbytnio

Przejęliśmy się rolą

Władcy

Podobieństwa i różnice

Kwiat w szklarni nie wie przecież

Że istnieje wiatr i deszcz

Nawet Słońce dla niego

Jest tylko delfinem skaczącym w basenie

A kwitnie

Lecz nigdy nie zakołysze się lękliwie

W przedburzowym powiewie

A krople na jego płatkach

Nie zalśnia 

W błysku tęczy

Lustro

Odwrócone

Jak spojrzenie

Nad głową

Gdy leżę na wznak

Obserwuję odbicie morza

Wypełnionego

Błękitem, bielą i lazurem

A każda fala

Perlisty rozprysk zwierciadeł

Zraszających słono oczy

Reklamy a komunistyczne hasla

Proklamacje szczęścia zbiorowego

Zastapione proklamacjami szczęścia indywidualnego

Miłość

Jak zapadanie w bagnie

Bez potrzeby ratunku

Zagubienie w magii

Komórek liścia

Zgoda na swoją śmierć

Kropla potu 

Na linii dłoni

O smaku bez porównania

Słowo, co trwa

Bez obrony

Skok w przepaść

Z myślą, że włosy

Na ramionach

Zmienią się

W pióra

Nie jak słowo

Na skały

Ale krople z drżących gałęzi

Spadamy

Trzymamy się kamienia

Źdźbła

Kwiatu

Bruku

Wysychając

Wolniej

Niż

Wspomnienia

Jasne okna w pustą noc

Odgrywają kontrolny obraz

Rzeczywistości

Zabrakło im pomysłów 

Na seriale i reklamy

Wirujący w zimowym świetle latarń

Widzowie

Sprawdzają prawidłowość 

Barw

Kształtów

Pozorów

Agronom patrzy w teleskop

Ta mgławica

Która nie wiadomo

Czy jeszcze istnieje

Jakoś przecież wygląda

Jakoś brzmi

Może nawet pachnie

Tak rozmyślałem

Czytając w drzwiach

Warzywnego sklepu

Wiadomość

"Zaraz wracam"

Lucjusz Werus

I w tych czasach 

Naszej ery, czyli naszych wspólnych

Błyszczysz blaskiem perły

W czasach kmieci

Udających polityków

Umiałeś być sobą

Nie roztapiać prostoty

W krwawych pozorach

Człowieczeństwa

I choć chyba właściwszym 

Byłem  władcą

To gdzieś pod sercem

Jak przebity puklerz

Upomina się o miejsce

Cień zazdrości

Dobranoc

Bracie

Opowiem ci bajkę synku

O wietrze

Co pieścił skały

Gładził ich ostrza

By czuły się pewnie

W rany pęknięć

Sypał piasek

I ziarna traw

Aż któregoś roku

Przyniósł ziarno świerku

I zapach żywicy

Popłynął daleko

Dając nadzieję

I siłę

Tym, których ostrza

Zawiodły

A rany jeszcze krwawiły

Przymrozkowy motyl

Na tle zgniłej jesiennej szarości

Brylantowy cień

Jaskrawożółta plama życia

W zzmarzniętym woalu przedeiosennego dnia

Za wcześnie bracie 

Za wcześnie siostro

Zachwycający błysk słońca

W  bezmotylej pustce

Forpoczta ciepłego szczęścia

Co dla ciebie

Nie nadejdzie

Wraz z tarczą słońca

Wynurzali się 

Z jaskiń

Chat

Namiotów

Wyruszali

Na pole

Na bitwę

Do lasu

A potem

Przy córze Księżyca

Przelewali w śpiew

To, czego nie umieli spakować

Do worków

Koszy

Trumien

Jeszcze biegnę do ciebie Mamo

Jeszcze obijam kolanka 

Wywracając się

Ale w jakiejś suchej mgle

Jeszcze czekam Tato

Ze złamanym sercem

Wśród ciemnej samotności

Ale nie widzę twych rąk

Tylko ból jeszcze szepcze…

Byli

Mojry

W wolnej chwili

Której przecież nie mają

Albo nie istnieje

Bo ani co wolność

Ani co chwila

Nikt nie wie

Wybrały się do pasmanterii

Stoją przed gablotką

Pełną gotowych żywotów

Piękne - myślą

I zachciało im się wrócić do pracy

Kupiły tylko igielnik

W kształcie

Kuli ziemskiej

Melancholia to nie

Sen

Nie spokój

Ona jest poza czasem

Obojętna na niego

Nie czekanie

Nie smutek

To strzała wypuszczona

Z łuku

Modląca się 

Aby

Nie dotrzeć

Do celu

Niewesołe miasteczko

Tuż za skwerem

Gdzie drzewa miast żywicy

Wypłakują światełka

Ulica w prawo

W mrok

Strzelnica papierowych kwiatów

Dalej obrotowa szubienica

Z prawdziwą symulacją radości

I witryny krzywych luster

I Pałac smaku

Imienia Zbigniewa Herberta

Słowa płatki śniegu

Są delikatne

Dzieci wiedzą

Są świetlistymi gwiazdkami

Jak czasem

U wróżych różdżek

Opadają w formie 

Deszczu

I na twarzach zmieniają się

W wiersze

Gdy skapną z rzęs

I opuszków palców

Zbierają się z strumienie opowiadań

Ale wtedy są już zdaniami

I eposów rzek

Lecz nie ma w nich już słów

Nie są płatkami śniegu

Narada

Wróżek coś dziś nie widać

Siedząc na gałęziach zimowych drzew

Nie sypią sobie wzajemnie 

Lśniącego pyłu na głowy

O tak, dla zabawy

Nie ślizgają się na zamarzniętych sadzawkach

Idąc w zakłady, której, przy wywrotce

Nie spadnie z głowy diadem

Nie organizują wojen na śnieżki

Latając na swoich motylich skrzydłach

Która którą strąci na ziemię

Nie lepią bałwanków

Wtykając im miotły w bok

Ożywiając, i śmiejąc się 

Jakie one nie ruchawe

I nie latają wśród 

Olbrzymich płatków

Pod niebem

Przekomarzając się

Której ładniej ze śniegiem

Na rzęsach...

Nawet nie otulają

Bajkowych róż słomą...

Dzisiaj nie...

Dzisiaj mają zebranie

I milczą nastroszone

Bo zabrakło drew do kominka

I to nic, że każda może je wyczarować

Ale nie, bo nie...

Wróżba zakochanego ślusarza

Na cienistej kwietnej polanie

Przy rześkim strumieniu

Kocha, lubi, szanuje

Nie chce, nie dba, żartuje

Rzewnie szeleściły

Zrywane kleszczami

Paznokcie

Nie odpiszę

Nie dokupię papieru do drukarki

Nie przeczytam zaplanowanego tekstu

Nie wysłucham przypomnianej piosenki

Nie zrealizuję biletów

Nie wrócę ze spaceru

Z pracy

Ze szpitala

Nie zdołam przejść przez jezdnię

Dojechać

Doczekać

Dotęsknić

Dzień, w którym zgasną reklamy

Reklamy zgasną ostatnie

To pewne

Nie będzie już energii

Dla ratowania serca

A one będą w oczach błyszczeć

Jak powidoki atomowego grzyba

Będą...

Sowicie opłacone z góry

Choć marzę, że nie

Że dawno ich już nie będzie

Gdy trawa nie zrani

Przywykłych stóp

A najsmaczniejszym napojem

Będzie woda

Chwila niesamotności

Ciepły złoty deszcz na Danae

Światło biegnące przez pryzmat

Ku tęczy

Rzęsy zmieniające się w skrzydła motyla

Powieki w sowi puch

Źrenice kosmos

Fala obmywająca stopy

I śnieg jak 

Brama-most

Nad grobem

Pod spodem trwa normalne

Życie

Tutaj stoję

Patrzę

Myślę, że jestem

Tam nie ma wątpliwości

Tutaj czas się załamuje

Tęskniąc za przestrzenią

Tam płynie podziemną

Nie do końca

Rzeką metaforyczną

Tutaj uczą się stąpać

W marzeniach

By zstąpić za horyzont

Którego jedynym warunkiem

Bezwarunkowość

Klękam z ustami przy ziemi

Całuję chłopca

Który mnie wyprzedził

Ból jako zjawisko fizyczne

Ma stan skupienia ulotny

A stały 

Nie rozpuszcza się 

W cieczy łez i krwi

W próżni rozprzestrzenia się szybko

Napotykając ludzkie białko

Z trudem przenika

Przez nie na wskroś

Wchodzi w reakcję łańcuchową

W sercu

W obecności niektórych substratów

Zwiększa objętość powodując rozległe korozje

Trakt

Nie ma tu jeszcze ludzi

Nie zjawili się

Albo bali zagrać

A ulica biegnie przed siebie

Zaczyna się od lisiej łapy

Od wnyku

Skowytu i krwi

Przez głód i pragnienie

Zmęczona po moście

Przeskakuje rzekę

Wybrukowana kocimi łbami

Tylko dzieciom zawdzięczającym

Swą metaforyczność

Gładko wbija się ostrołukiem w mur

Ozdobiony 

Kawałkami tkanin 

Włosów

Naskórka

I mięśni

A już za nim do ogrodu

Gdzie karuzela

Nadziei i modlitw

Radośnie skrzypi

W takt nieodległych bębnów i trąb

Więc sama sobą zdzwiona

W tanecznym pląsie

Chwieje się i waha

I zawija całkiem zgrabnym krawężnikiem

Ku rynkowi

By wśród cieni przekupek i skazańców

Nie znikając zniknąć

Zawrócić nie uciekając

Porywając puste kielichy i buty

Odpadłe sztukaterie

Strupy

Prowadzić gubiąc

Bałwanek

Pachnie śniegiem, bzem i ciałem

Wygląda jak małe przejście w murze

Ale jest zajęte bielistością

Próbą materializacji światła

Które zamieni go w morze

Tymczasem małe rączki

Formują zamarznięte łzy w kryształowe kule

Zupełnie nie potrafiąc określić

Gdzie umieścić oczy

Każdy krok

Każdy gest

Każda chwila

Jak gałązka

Co można ją złamać

Każdy uśmiech

Każde słowo

Każda łza

Jak strumień

Może poić korzenie

Przytulam twarz

Do ziemi i słucham

Jak jej grudki

Dają nadzieję

Pąkom

Spojrzeniom