Żyletka

Jakaż jest czuła

Milimetr po milimetrze

Na skórze tak dziś zbytecznej

Łagodna choć zdecydowana

Od ucha do szczęki i niżej

Odchylam głowę

By mogła pieścić szyję

Po policzku do brody

Z prędkością łzy

I ja pod skórą

W krwioobiegu tęsknoty

A byłem

Myśli płynęły

Gdzieś między dzieciństwem

A pustymi dłońmi

Chyba płakałem

Tak, uczyłem się płakać

Gdy ktoś całował

Rozdeptanego motyla

W poszarpanych skrzydłach

Widziałem życie

Więc chyba czułem

Ból który pozostał

Z motyla zmienionego w ikonę

Z krzyku skalpowanego

A-moll

Czy jestem

Gdy słony wiatr wypłukuje

Resztki skał spod palców

I lecę

Z pustymi rękami

Ku śmierci

Słona kurtyna

Rozciągnięta między ogniem kulis

A oczekiwaniem foteli widowni

Bileterki wypatrujące wichru

Szatniarze i maszyniści

Zanurzeni po kolana

W rzece, do której wstępują co wieczór

I światło tam i tu

Wydobywające słowa

Z mroku milczenia

A potem bukiety emocji

Ukłony zrozumienia

Szum chciwych oczu

I kurtyna

Jednak istnieje dziecko idealne

Ma 5 lat

Okularki i blond kucyk

Jest wesołe i ciekawe świata

Rozmowne i otwarte

Uważa, że nie umie mówić

Lokomotywa

Ale umie

A jutro idzie do szpitala

Na badania

Serduszka

Na porannym niebie

Słońce wręcza mi

Chmury

Będzie się nimi bawiło

Ze mną

Cały dzień

W głębokie światłocienie

W niespieszne wędrowanie

W gwaltowne zaciemnienie

A ja bedę myślał, że

To one zasłaniają

Je

Najpiękniejszy front na świecie

Na najpiękniejszy front na świecie

Żołnierze przyszli wyciągnąć ku sobie dłonie

Wodzowie rozkazują pertraktować

Każdą kwestię

Białe flagi jak lilie

Zdobią pole niedoszłej bitwy

A gońcy roznoszą

Nadzieję

Zamiast krwi

Za załzawioną szybą

Twój brak z powściągliwym wdziękiem

Filiżankę podnosi do ust

Z cichą fascynacją

Przygląda się temu

Pustka po mnie

Wydruk 3D

Drukowanie odbywa się w dosyć wysokiej temperaturze

Najlepiej pracować w okularach ochronnych i rękawicach

Jeśli to możliwe, podobne wyposażenie powinien posiadać

Drukowany

Stopy uważa się za jeden z kluczowych elementów, od ich wykonania zależy ogólna stabilność człowieka...Niemniej początkujący konstruktorzy i poczatkujący ludzie miewają z tą częścią ciała niemałe problemy. Stopy są wykonywane zbyt szybko i niedbale, a pierwsze kroki na jeszcze gorących stopach kończą wywrotkami i zwichnięciami, co jeszcze potęguje i tak już niemały naturalny ból powodowany przez wysoką temperaturę. 

Po stopach przychodzi czas na łydki. 

Wykonanie ich jest dosyć proste, niemniej należy nadać im odpowiednią gęstość, a to dlatego, że są odpowiedzialne za podskoki z radości, na które należy przygotować naszego człowieka... 

Wszak chcemy, aby cieszył się swoim plastikowym, ale jednak - życiem. Pamiętając więc o obróbce gęstego materiału zadbajmy o dobranie odpowiedniej temperatury i odpowiedniej odporności na ból przy kształtowaniu umiejętności cieszenia się.

Uda i kolana pozwolą naszej konstrukcji na minimalizację traumy kiedy spadnie, lub ktoś ją rzuci, ale także zapewnią odpowiednią prędkość przy pościgu lub ucieczce... Firmy prześcigają się w produkcji tworzywa pozwalającego na optymalizację wszystkich tych funkcji, należy jednak pamiętać, że półśrodki nigdy nie są idealne, kierujmy się więc myślą, że nasz człowiek będzie albo dobrze biegał, albo dobrze spadał... Sam człowiek, także raczej nie powinien mieć złudzeń.

Nie ma także prostej zależności między kolejną drukowaną częścią, pośladkami, a predyspozycjami ud i kolan. Ostateczną formę otrzyma zaś w trakcie używania, dlatego z punktu widzenia twórcy może pozostać formą z pogranicza prefabrykatu i ostatecznej wersji, a z perspektywy człowieka pewnym przerywnikiem w bólu bycia drukowanym, gdyż z podanych powyżej przyczyn, temperatura druku może być niższa, za to pewność późniejszego bólu wyższa.

Dochodząc do tematu druku tułowia, warto zaznaczyć, iż to druga strefa, przy której nasza konstrukcja może się zdeformować, a nawet zniweczyć, a życie człowieka z banalnych przyczyn lec w gruzach. Kiedy drukuje się zatem tę larwę zakończoną głową i kończynami, należy zwrócić uwagę, żeby w środku zmieściło się drugie, albo taka wielość różnych substancji, iż grozić może pęknięcie... Materiał powinno się więc stosować elastyczny, tak aby cierpiał jak najmniej, zwłaszcza, że z powodów osobistych, biologicznych i społecznych ból z tułowiem będzie nieodłącznie związany. Druk może za to z powodzeniem o tej części zapomnieć, gdyż jego panowanie nad nią jest czysto umowne.

Od góry, czy też z przodu, tułów zakończony jest rękami i głową.

Ręce pełnią rolę istotną, bo chwytną. Bez niej nasz człowiek, będzie w dużej mierze pozbawiony możliwości działania, natomiast złośliwi fachowcy dodają, że także złudzeń z tych działań płynących. Drukujmy je najlepiej nie za duże, niech objęcia będą symboliczne, a dłonie wyciągnięte w błaganiu dyskretne.

Teraz została nam już tylko głowa. Jeśli dotarliśmy do tego miejsca, a nasz ludzik jest stabilny - mogą uspokoić się wszyscy poczatkujący drukarze: głowa nie jest trudnym elementem druku. Trzeba pamiętać głównie o tym, żeby była obła, wystarczy to, żeby z punktu widzenia psychologii pełniła swoją funkcję. Wśród praktycznych rad warto zaznaczyć funkcjonalność oczu umieszczonych z tyłu czaszki, aby człowiek nie musiał zbytecznie odwracać wzroku, a cała głowa niech ma możliwość obracać się o 360 stopni... Człowiek nie będzie miał wtedy potrzeby odwracać się na pięcie, żeby odejść, wystarczy że odwróci (ależ nadmiarowość tego słowa) głowę, a oczy będą w takich sytuacjach godnie spoglądać na opuszczanego. Od strony technicznej postarajmy się głowę wykonywać z materiałów podatnych na obróbkę w niskich temperaturach. Głowa to nawet u człowieka z drukarki część bardzo delikatna i druk będzie związany z dużym bólem.

Przed drukowaniem dużego człowieka spróbujmy zawsze swoich sił na mniejszych modelach, zaoszczędzi to nam materiału, a człowiekowi wrażenia, że zawsze jest nie skończony i pełen usterek.

Praktyka i teoria

Kocz potoczył się gładko

Po wybojach naszej wsi

Hrabina i hrabia

Nie posiadali się zachwytu

Nad sprawnością ekonomowego

Bata

I faktycznie

My też byliśmy dla niego

Pełni szacunku

Chociaż, czy rozumiemy szacunek...

Wciągnęli cumy oczu 

Wyruszyli z portu, którego nie ma

Do nieznanych nieistniejących krain

Z pustego morza nabierali wody

By myć spocone ciała

Wsłuchując się

W dźwięki wiolonczelowych sonat

Wiedzeni milionem nieznanych gwiazd

Latami płynęli do lądu

Który był marzeniem

Wznosili się na grzbiety fal

Wysokich jak ich pragnienie

Spadali w przepaście głębokie

Jak ich głosy przy wiosłach

A gdy już weszli na mieliznę

I okręt przechylił się niebezpiecznie

Bali się poczuć stopami grunt

Więc śpiewali tylko pieśni

O wschodzie słońca i o zachodzie

A w pobrzeżnych krzewach 

Kobiety co od lat modliły się o mężczyzn

Trzęsły liśćmi swoich ciał

Nucąc o północy i południu

O mężczyznach odważnych i tęskniących