Menkaure

Powoli dłonie

Powoli stopy

Powoli oczy
Kryształki myśli
Jak kamień z cewki moczowej
Tygodniami płyną
Przebijają się przez tkankę
Aż gdzieś na dnie oka zaczynam czuć
Piasek cisnący się kroplami
Do żłobień na policzkach
Nie widziałem moich stóp od lat
Gładzę je okiem
Biję dłońmi
A kryształki myśli powoli zmienią się w myślenie
Jak twarze co z płótna w różnych kierunkach
Budują jedność
Tak powoli dłoń dotknie stopy
A oko to zobaczy

Wykradziony

Przyszli w nocy i wykradli go
Wzięli na ramiona i nieśli do Galilei
Gdzie mieli się spotkać
Idąc wspominali swoje kłótnie, zaparcia, ucieczki
Swe rany po kamieniach, po ogniu i gwoździach
Spalone wsie gdzie ludzie na palach i kołach
Swoje wnuki ciągnięte w kajdanach
Swoją grozę, swe lektyki, swe stosy
Swe ikony deptane i czczone
Swój gniew purpurowy
Swą dumę...
Swoją niemą granicę rozumu
A na miejscu już czekał On
I Maria i druga Maria