Lepiej być nie mogło

To widomie śmieszne

Dwie bardzo śmieszne

Niezbyt funkcjonalne

U dołu tak samo

Ile na tym można przebiec

Pięćset kilometrów?...

Ale sobie się podoba

Bo pomyślało

"podobanie się"

Albo nie

Bo na odwrót

I pomyślało koło

I chyba to jest horyzont

Owszem śliczny

Pomyślało głową

Jakby kulą u góry

Dosyć śmieszną

I pomyślało teorię i praktykę

Żeby ta kula nabrała powagi...

... czyli czego?

Napisałem list do siebie sprzed lat

Uzbierało się już sporo

Niemądrości do przekazania

Coś o pięknie kwiatów

I brzydocie świata

Harmonii strumienia

Wystrzeganiu wody z kranu

Na szczęście spaliłem ten list

Nie przeczytawszy

Chyba chciałem odpisać 

Temu człowiekowi

Ale skoro nie otrzymałem odpowiedzi

To list nie doszedł

Lub adresat był nieznany

Niedługo zamykamy

Zamówiłbym coś

Coś bym schrupał

Mięsiste jędrne lato jako przystawkę

Potem czas - kruchy, lecz soczysty

Na deser zaś aksamitny i nieco wytworny

Koniec świata

Ktorego ozdobą i zwieńczeniem 

Byłaby aromatyczna filiżaneczka

Niebytu

Rozstrzelanie głosek

Wyprowadzano je grupami

Przedniojęzykowe

Te odważne, co to śmierci się nie boją

I zawsze brzmią pryncypialnie i zasadniczo

Tylnojęzykowe, które wychowane w koniunkturalnych rodzinach

Protest artykułują zdawkowo i w woalu

Potem zwarte

Poświęcające własne myśli

Dla wzniosłej, choć niedoskonałej idei

I zwarto-szczelinowe

Które choć chcą pozostać sobą

To znieść nie mogą łajdactwa

Więc syczą jednym głosem

Ze zwartymi nadrabiając miną

Szczelinowe, które urodziły się

Niezadowolone, i niezadowolenie to bywa trafne

Ale zmęczone, już jedynie spryskują

Łąkę rzeczywistości goryczą

Płynne, co na złe czasy trafiły ze swym oportunizmem

I żandarmi schwytali je na ulicznej pyskówce

Drżące zimnym świtem

Że ich niezgoda komuś zaszkodzi

Że bocznym, chociaż

Nie myślą nic zdrożnego, bo nie myślą nic

Albo środkowym, co przypodobać chcą się każdemu

Bo wszędzie widzą kawałek prawdy

A na końcu półotwarte

Filozoficzne anegdoty o miłości

Ustawili je wszystkie w szeregu

Jak ustawia się piosenkę do zaśpiewania

Strzelali, jak strzela się do słownika

Przebijając jak najwięcej znaczeń

Żeby uzyskać polifonię bólu

Ale strzelający nie wiedzieli

Że polifonia zapętla się w liryczne fugi

Gdzie znaczenia odradzają się

W brzmienia nieznane

Tajemnice

Wiosna

Gdy sięgasz po kwiaty

aby pchnąć je na świat

I nasycić głód

Co wchłonie je 

I miotając swoimi siłami

Rozrzuci we wzory

Nie w Twoim już władaniu

Sandro namalował Cię

spokojną, pytającą

a pewną i pełną siły

I prawie banalnie

Chciałbym na tym obrazie

Kiedy wsuwasz w nie pełne wdzięku palce

Być kwiatami

W ciemności czas jest wygięty w łuk

Jak tęcza

Albo jak szyja

Napięty i dobrze widoczny

W swojej tajemnicy

Ciało w nim brodzi

Choć nie czuje dna

Usta szukają źródła

W uderzeniach serca

Przestrzeń w ciemności

Granice ma w unoszącym mnie zapachu

Każdy z wymiarów

Staje się pieszczotą

Niewidomą

Gąbką, co wchłonęła ocean

Ślimak głową muru nie przebije

Nawet nie wiem, czy by chciał

Mógłby ćwiczyć na ścianie swojego domu

Choć głupio by to wyglądało

Więc chyba nikt tego nie widział

Pewnie przebija jakoś pomału

Bo przecież i tak nie gra roli

Prędkość, którą tak się szczycimy

Ocierając zakrwawione czoła

Skoro jutro w zasolonych męczarniach

Zginą tysiące niemych rewolucjonistów

Tutaj małymi nóżkami wspinałem się na palce

Kładąc 50 groszy

By sięgnąć po landrynki

Nieskończenie słodkie, malinowe

Zlepione w jedną masę

Jak ból i rozkosz

Odwracam się plecami

Widzę czas

Fantomowe ściany domu rodzinnego

Dziwnie pachnącą farbę

Za grubo pomalowanymi szczeblami łóżeczka

Ledwo trzymającą się na ekspresjonistycznych

Pajęczych nogach

Szafeczkę pełną tajemnic

Jak wtedy wszystko

Tryptyk luster toaletki

Tapczan jak mała łąka

Radio z gramofonem szafa i piec

Wszystko zapomniałem

I pośród tego Ty Mamo

I cisza

Albo bajka o małym misiu

Co miał iść do sklepu po jajka

I ja czekający, aż będę takim misiem

A Evaristo Estanislao Carriego

Zamknięto Cię w czterech minutach

A pierwsza minuta jak portret eksponowany tłumowi

Jak podróż z płaskowyżu w środku Europy

Do perlącej się falami nut La Platy

Jak lont wetknięty w bombę serca

Gotowego na wybuch

Druga minuta jak odważne zdzieranie masek

Przez moczary rozczarowania

Piaszczystą ścieżką do morza zdziwienia

Trzecia minuta jak pieszczota wyczekana

Co spadła choć nie wiadomo, skąd

Mocna i liryczna

Pewna swego, a leniwa jak kot

Czwarta minuta jak lont iskrzy

Miłość! Uciekajcie, uciekajcie!

Lecz wtem; stop, ogień już w sercu

Nie ma dokąd uciekać

Niech wybucha

Niech płoną deski

Topi się kurtyna

Parkiet spopiela

Dłonie pocą

Szybciej

Czasu tak mało

29 lat

Życie mieści się w szafie

Między półką ze zdartymi dziecięcymi rajstopami

A ulubionymi spodniami

Których już nie powinienem nosić

Gdzie skarpety próbują udowodnić

Że mam zgrabne stopy

A szaliki coraz szczelniej otulają

Moje słowa

Płaszcz czeka, aż jesienny wiatr

Zawoła, że ma sens

Bezbarwna koszulka

Spodoba się na zawsze

Marynarka czeka, aż elegancko

Okryje serce

Pierwsza transplantacja miłości

Kwartalnik "Współczesna medycyna uczuciowa" donosi, że grono samozwańczych badaczy związanych z Konserwatorium Muzycznym w Violin, w stanie Tuba, dokonała pierwszego na świecie przeszczepu miłości. Po zeszłorocznym udanym przeszczepie pozytywnego myślenia, naukowcy postanowili podnieść poprzeczkę. Od początku oczywiste było, że aktualny eksperyment obarczony będzie większym ryzykiem niepowodzenia. Pozytywne myślenie okazało się stosunkowo łatwe do ekstrahowania. Również dawca i biorca, czyli kanarek i cytryna posiadali morfologiczne podobieństwo zwiększające szansę na pozytywny finał przedsięwzięcia. Co prawda cytryna z oczywistych względów, była źródłem trudnym do zebrania wywiadu, ale wywiad przeprowadzony z jej konsumentami pozwolił skonstatować, iż była to jedna z najsmaczniejszych cytryn, jakie spożyto w przedmiotowym kręgu kulturowym. 

Zachęceni badacze stwierdzili, iż optymalnymi dla obserwacji przedmiotami eksperymentu będą kot i mysz. Jako dawcę wyznaczono kota, a jako metody ekstrahowania zabawy kłębkiem wełny, następnie wełnianą nitkę przepuszczono przez mysz i czekano na wyniki. Od początku zaobserwowano konflikt serologiczny kociej miłości z mysim lękiem. Mysz odrzucała miłość, ilekroć na ekranie tomografu zobaczyć można było obraz kota. Sytuację poprawiło nieco przyczepienie kotu uszu Myszki Miki i nacieranie go serem, prawdopodobnie jednak ser przedawkowano, gdyż kot zapadł w śpiączkę W efekcie mysz zaczęła wykazywać oznaki przyjęcia przeszczepu, spoglądając z klatki tęsknym wzrokiem na kota. U kota zaobserwowano z kolei nie zaburzony przebieg fal mózgowych, wszystko wskazuje więc na to, iż w celu przebudzenia wystarczy podrapać go za uchem. 

Kłębek wełny wykorzystany w eksperymencie nabył na aukcji internetowej bogaty kolekcjoner ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich. W rozmowie z mediami zdradził on, iż nici zamierza użyć jako osnowy dla dywanika, z którego będzie korzystał, jeśli zechce spojrzeć na świat z perspektywy miłości...