Jaskinia platońska

Na ścianie jaskini cienie tańczą zgrabnie

A  obrazu naprzeciw patrzą niewolnicy

Zebrani celem kochania z całej okolicy

Czekają aż zaćma chuci od oczu im spadnie

Na chropawym granicie igra para śliczna

Cienie się muskają, całują, ściskają

Do ust winne grona wzajemnie podają

Aż tchem zapartym ktoś szepnął: to miłość platoniczna

Wiosną drzewo

Szeptało do ptaka

Nie wij w mych gałęziach gniazda

Złamią się z zimna kiedyś

Szałas z łozy

Dawał odpór wiatrowi

Nie przedrzesz się 

Przez me głazy

Na pojedynek

Słowa serce wyzywały

Nas jest wiele

Chodź, walcz z nami

Adam

Sięgnij kochana do tej gałęzi

Niech zobaczę twoje ciało

Rozciągnięte między

Niebem i ziemią

Jak tęczę

Nad mokrą po deszczu łąką

Kucnij miła

Do tego jabłka

Dojrzałego, co leży

Wśród traw

Twojego łona

Niech zobaczę arabeskę Twych krągłości

I zapłonę jak krzew

Sięgnij piękna

W zanadrze

Po to jabłko

Co bije ciepło pod twymi żebrami

Niech je ucałuję

I utonę w nim

Jak w falach potopu

Jabłka, które chciałaś mi dać 

Nie dawaj

Już nic więcej wiedzieć nie chcę

Na ułamek sekundy

Skalna dłoń

Zawisa nad bębnem

Ludzkich emocji

Jeszcze nie wie

W jakim rytmie

Uderzyć

Wyzwalając

Krótki i wysoki krzyk kobiet

Czy barytonową bezbronność mężczyzn

Jeszcze tysiące palców

Nie potoczyły się

W dół doliny

Ale melodia 

Zawodzącej harfy

Trwa w ułożeniu palców

A dźwięki płyną wszystkie jednocześnie

I nie pozwalają dostrzec

Niuansów

Różnic

Rozdźwięków

Na płyciźnie strumienia

Dryfuje niewielka rybka

Lekko wygięty ogon

Jakby filuternie

Leży na plecach

Chyba odpoczywa

Jedną płetwę skrzelową

Zalożyła na brzuch

Jak starszy pan na ławce

Opala się chyba

Czyli można być

Śmiesznym, choć martwym

Telegram

Otrzymałem telegram od życia

Najdelikatniejszy pergamin

Pachnący kwiatami

O świcie 

Przy górskim strumieniu

Otwieram go drżącymi dłońmi

Nie jesteś człowiekiem - stop

Nie udawaj - stop

Opieram się na przednich kończynach

Zanurzam pysk w wodzie

Jest smaczna

Kruche nitki skrzydeł 

Zatrzymane w pół oddechu 

Ulotny gest na zawsze 

Odziany w formę

Spojrzenie 

Tak samo zalotne

Tysiące lat

Zakrzepłe pragnienia

Emocje jak chmury

Na iluzjonistycznych freskach

Czułość, którą nalałam

Kochanemu

Bo miłość

Jak bursztyn

Oddała mnie

Bezbronnie

Zatrzymała pewnie

W niepewności

Eskimosi

Niełatwe ich życie

Tysiąc słów na śnieg

A na czułość

Tylko iglo

Radosne twarze wtulone

W futra

W lęku

Przed wiatrem i miłością

Łzy mimowolnie

Zagubione wśród płonących

Płatków słońca

Chcą czasem mówić

Ale krótki dzień

Ucina słowa

Jak focze płetwy

Tylko nosy

Przez mgnienie 

Wciągną

Bliski zapach

A nogi już w bezmiernej pustce

I ciszy

Więc ze wstydem 

Futrzaną rękawicą tożsamości wskazują

Świeżo spadły śnieg

Choć znają jego tysiąc nazw