Lutowa wiosna

Wiosenny, choć lutowy dzień

Kwitną forsycje i świeci słońce

Jednak Słońce się oddala

Temperatura spada o trzydzieści stopni

Robi się ciemno

A ja nie przygotowany

Chyba za cienko - ubrany

Wziąłem tylko moją skórę

I chusteczek za mało

Więc teraz dygoczę

Zakrywając dłonią

Oczy i usta

Stawy jakby zamarzały

Potykam się o powietrze

Ktoś pyta, czy wszystko dobrze

Tak - odpowiadam

Przecież tylko ja widzę oddalające się

Słońce

Nieusłuchane

Sny nie chcą mieszkać w głowie

W nocy po cichutku

Uciekają na poduszkę

Niektóre wplątują się we włosy

Nie wiadomo - przez nieumiejętność

Czy przez nęcące ciepło

Zacienionej kotary

Inne szwendają się po łóżku

Czekając świtu, a wtedy spłoszone

Zapominają się i chowają

Do kolejnej nocy

Talia kart

Zagrywam Królem

Bo szumi mi w głowie od nieznanego

Patrzę na talię

A widzę ostrze tarczowej piły

Sięgam po cokolwiek

Raniąc sobie palce

Na mrocznym wachlarzu życia

Dwójki czwórki i siódemki

Gdy wtem z bunkru śmieci wewnętrznych

Spoglądam w Twe oczy

I widzę najpiękniejsze piki

A głębiej i kiery już tętnią czułością

Jak ryba w przepławce

Źle zaprojektowanej

Choć wypełnionej czystą wodą

Pod otwartym niebem

Lecz w labiryncie znaczeń

Za wielkich

Za subtelnych

O zbyt ostrych krawędziach

Majacząc oskardy, nadziaki i strzały

Płynę 

Marząc o spienionym bystrzu

Gdzie już nic

Tylko

Szał i radość i...

Nie chcę mieć sił

Chcę leżeć w dłoniach

Jak pióro

Co może pisać

A może pieścić

Co martwe

Choć żywe

Chcę każdym atomem

Napierać

I napotykać miłosny

Opór

Kruchy

Delikatny

Czuły

W oknie

Wypatruj mamusi

W autobusie, aucie, pociągu

Niepewną miłością

Biegnie do ciebie

Czekaj na tatusia

Gdy ciężka zasłona spływa

Twoimi plecami

A jego łzy 

Schną szukając pewności

Pośród mego życia, pół jawy pół snu

Kogut woła łanię, by przybiegła tu

By z pustki bezkresnej nieodwołalnej dali

Oni razem czuwali, oni razem spali

By skóry ich, tak odmienne w bycie

Splotły sierści i pióra otulając życie

A oczy, tak jak widzą barwy różnorakie

Zapatrzone bezwiednie swoim były szlakiem

Łania, co wąchała właśnie smaki mroźnej ciszy

Rozumiała te dźwięki, których nikt nie słyszy

Wiosennych jej pochodnie oczu się zaszkliły

Ciepły to wiatr, czy ptak chłodnym ranem wydał jej się miły

Zostaw mnie Jasiu

Już chcę tylko jego

Muchomora  

Co z materii ziemi

Ssie śmierć

Jego ramion słodkich

Co nie mają miejsca na wątpliwość

Ogarniają pewnością

I spełnieniem