Mona Lisa I

Jednak lewą ręką chwytasz poręcz fotela
Wychylasz się do mnie nieznacznie
Nikt nie widzi
Okrążam twoje usta najsłodsza
Obniżam dolną wargę
Marszczę skroń
Zdejmuję skórę ze skał
Powlekam nią twą twarz
Twe łono
Twe dłonie
Abyś spod opuszczonych powiek
Patrzyć przeze mnie mogła z niezawinioną
Pełną mądrości zmysłowością

W wigilię jutra siadam sam do stołu

Wyczekuję Merkurego z poranną gazetą

Patrzę za okno na wędrujące kontynenty

Sączę ciepłą krew rzeczywistości

Zmęczenie, problemy z wyczuciem poziomu i dystansu

Zmęczenie sobą, który nie wie, kim się staje

Zmęczenie, zbliżającym się świtem i słońcem na tekturowym niebie

Świętować coś, co się kończy, choć się nie rozpoczęło

Stawiać pomniki niezrozumienia nierozumianym ideom

Znowu sen

A rano nakryję do stołu

I czytając nieaktualnego Merkuriusza

Będę wyczekiwał pierwszej gwiazdy

Kolejnej śmierci