Nad przepaścią

Most ze snu

Aniołek trzymający

Dwójkę dzieci

Mamo po jakiemu on mówi

Po indiańsku

Każdy supeł trzymający kłodę

Jak związane dłonie

Paznokcie wbite z miłości

A jak jest po indiańsku ręka

Wyciągnięta z miłości

O trzeszczących stawach

Ledwie trzymająca węzły

Dłoni w próchninie słoi 

Bucik za bucikiem zsuwający się z nóżki

Gardząc przestrzenią

Więc bose stopy

Po indiańsku

Drzazga po drzazdze

Bo inaczej most ze snu

Niezaspokojony

Wezwie wiatr

Zamieni w żagiel

Przepaść w ocean

Drzazgi w pokład

Aniołka w galion

A dzieci w wiosła

Jak jest wiosło po indiańsku

Jak w rotacyjnej celi

Twoje słowa na ścianach

Komory serca

Moje myśli nie zapisane

Powiedziane - kiedy

Nikogo nie ma

Przychodzisz szukasz

Niewidzialny klawisz

Omiata przestrzeń

Do ostatniej kropki

I znowu ciepłe jeszcze

Odciski spojrzeń

Krystyna rozmawia z głową Kartezjusza

Drogi Rene

Wykpiłeś się 

Mogłabym powiedzieć

Jak Hamlet

Biedny Rene

Za słaby na szwedzki dwór

Zbyt wielki na szwedzką trumnę

Mogłabym też pewnie jeszcze

Zaczerpnąć z tej czaszki

Ale wolałeś umrzeć

Ech, ci filozofowie

I już nie dowiem się

Czym była dla ciebie

Miłość

Poranek pająka

Tego dnia rano wstałem

Normalne, rutynowe czynności

Naprawa sieci, owijanie much

Pohuśtanie się nad światem

Obmycie jaj w kropli deszczu

Nic nie wiedziałem o tym,

Że to najpiękniejszy dzień w moim życiu

Choć ostatni

Ludzka forma

Larwa wycelowana w słońce

Caravaggio maluje Muzykantów

Kto uczynił tę dłoń

Tak przetapiającą się w muzykę

Palce niewiele słabsze od strun

A w słodkim bezwstydzie biegnące

Po skorupie lutni

Oczy czerpiące z nieznanych

Krain klucze i akordy

Pasaże i stuletnie pauzy

Opuszki strącające łzy

Wraz z winnymi gronami

Skąd niezawiniona harmonia

Rozognionego serca

Zaczekaj

Już chwytam skrzypce

Może zrozumiem

Rosa na trawie

Zieleń w jeziorze

Deszcz na ławce

Rozprysk fontanny

Łza w wierszu

Kostka w szklance wódki

Błękit oceanu

Szron w oknie

Chłód w wannie

Bryzg kałuży

Życie z konewki

Szum rzeki

Orzeźwienie w karafce

Ma słonawy smak

Wróżki i głupek

Każde słowo to perła lub diament

Ale ja wioskowy głupek

Co na gościńcu zbudowałem chatę

Z uścisków i gestów

W  błotnistą wiosnę wśród kwiatów nad drogą

Po kolana w mule 

Wyszukuję zagubionych guzików 

Poległych łagodnie mundurów

Jak rozumieć ma diament i perłę

Dłoń nawykła do prochu

Jak usłyszeć ciszę morskiej głębiny

Ucho szarpane bezpańskim ujadaniem

Jak napoić

Gdy wodę czerpię z kałuż 

Każde źdźbło

Kładzie się

Podobno policzone

I wstaje w niewiadomym rytmie

A obok tysiące innych źdźbeł

Algorytm padania nieznany

Algorytm wstawania niejasny

Przygnieciony do ziemi

Wzniesiony do nieba

Układam się w mozaikę

Której nie rozumiem

Tajemniczo trwałą rozsypankę

Z żywych traw

Pieszczonych 

Przez wiatr

Smaganą

Łąkę

Obecność

Niewidoczny wiatr łagodnie napierający

Idziemy

Słońce obrażone za chmurami

Rzęs

Tęczówki pełne nieba

Przed burzą

I ja znowu bez parasola

I bez słów

Kąpię się w bolesnej błogości

Ulewy obecności

Opuszczenie

Na sali pełnej śmiechu i powagi

Spojrzeń biegnących przez ściany w dal

Gestów zarysowanych tuszem niespełnienia

Żywe gorące serce

Którego nie umiem unieść

Przepalające krzesło i stropy

Zanurzające się przede mną

W głąb ziemi

Latający dywan

Raz mrówka

Co niosła spory liść

Pomyślała

Że poleciałaby dziś

A dywan

Co skurzony w roli

Marudził

Ze go stanie boli

I mrówka

Krok wstąpiła w niego

Spotkanie

Lot do nieba błękitnego

Koronczarka

Twe delikatne szydła i popychacze

Przebijają czarny aksamit

Krew i woda

Lekkimi nićmi spływa

Na obrus świata

Moje ciało

Staje się nie moje

Jak płótno, na którym prawda 

Staje się rzeczywistością

A twoje dłonie w innym świecie

Wyplatają moje dzieciństwo jesienią 

Dorosłość latem

Więcej już mnie być nie może

Więcej byłoby śmieszne

Ani o gram

Ani o myśl

Nadwyżkę zobowiązuję się spalić

Albo poważnie przemyśleć

Ani o spojrzenie

Ani o gest

Jeśli jednak przybędę

Nie sądź o mnie

Zbyt surowo

Podgrzej

Podduś

Poddawaj przyprawionego

Wyrozumiałością

Na wojennym cmentarzu nie ma różnic szarży

Niech nie zmyli nas wielkość krzyży

I lokalizacja na kwaterze

Rozprute wnętrzności

I spalona twarz

Wszyscy leżą martwi

Bez bólu

Ale i bez goryczy