Oczekiwanie

Woda zamknięta w lodzie

Pragnąca wiosny

Pisklę w skorupce

Tłukące do słońca

Skała czekająca

Obmycia do złota

Usta coraz jedwabniejsze

Wzór już prawie pełny

Na kobiercu westchnienia

Kwiat z lubością

Patrzący na pszczołę

Wiatr co chce już

Z arkad na łąkę wybiec

I myśli

Zastygłe w półśnie

Jak pies

Pierrot

Chodźcie pokażę wam jak płaczę

Nie chcecie, sam sobie zagram spektakl

Malutka scena... norwidowska

Ile stopa ma pokrywa - też żartowniś

Taka mała rzecz na początek

Wypłakuję łzę na lusterko

Kulam nią jak po równoważni

Sprawdzam, do którego oka lepiej pasuje

Drugi numer śmieszniejszy

Płaczę tak, żeby trafić do butelki

Całkiem śmieszne

Jeśli naprawdę się wzruszę

Umiem z metra napełnić spory flakonik

Jest też człowiek konewka

Chodzę po ogrodzie

Chwytam się za serce ujęty pięknem kwiatka

A z oczu konewka

Im mocniej złapię za serce

Tym kwiatki lepiej podlane

No to już jest bardzo dobre

I numer popisowy

Fontanna

Ale tego wam już nie opowiem

Jest tak śmieszne

Że zaraz się rozpłaczę

Poranek jest obfity

Na ulice wysypują się

Hamburgery

Pizze

Niedopałki

Resztki coli

Żeby rozgonić zimną europejską mgłę

Zapalam jeden z nich

Słońce wstaje w oczekiwaniu na łódź

Otwiera się ciężarówka

Na piasek wysypują się 

Ludzie z mojego plemienia

Zanurzam rękę w koszu

Przewracam w ciemności

Butelki

Pudełka

Odbijam się od ścian

Na wertepach

Szperam głębiej

Boli 

Coś ostrego

Może strzaskana

Albo rozcięta

Ciała dzieci przed chatą

Pęknięta

W chacie

Odsuwam to 

Wczoraj musiała być 

Rozrywkowa sobota

Trudno się dostać dalej

Ale warto

Gonimy ratela

Wygrałem wtedy

Wszyscy byli dumni

Dłoń już blisko dna

Ciepło miękko

Bezpiecznie

Jak przy mamie

Zostaję tak chwilę

Tak

To chyba nieotwierany obiad z cateringu

Łódka z pytaniami

Łódka wypłynęła wtedy

Kiedy trzeba

Dobrze pamiętam

Woda w stawie przejrzysta

Zielonkawo drzewna

A miejscami mętna

Jak należy

Gdzieniegdzie konary

Jak ręce z przeszłości

Szumiące palcami o dno łódki

Tęsknie

Zatoczki co stawały się zatokami

A przy jej wschodnim cyplu

Omal nie wpadł na nas jacht albo parowiec

Można dłonią sięgnąć

Teraz

Do wtedy

Aż wielkie fale

A na ich grzbiecie

Łódka się wzbiła

Nad las

Choć niebezpieczne

Przybiliśmy do brzegów

O miękkiej trawie

Co pieści zmęczone drogą stopy

Albo oczy

Wyjęliśmy z rozpadliny

Dziecko

Jeśli chciało

Bo być może

Złośliwie

Woli czekać

Na noc

Spór wielce poważny

Spierało się lustro z jeziorem
Czyje odbicie lepsze

Gdzie oczy prawdziwsze

Gdzie niebo czystsze

W którym kwiaty żywsze

Nad którym pochylić się lepiej

Gdy chcesz wejrzeć głębiej

W którym miłość jest świeższa

Nienawiść ostrzejsza

Gdzie szczęście dłużej trwać może

A w którym lepiej układa się suknia

W które spojrzeć warto

Czy nie gra znaczoną kartą

A gdy słońce ku nocy chylić się poczęło

Z lubością lustro  nad brzegiem stanęło

I wpatrzone w migotliwy pasaż trwało 

A złociste jezioro kryształ obmywało

Linoskoczek

Nie słyszał szumu wiatru

Gdy wspinał się na dach

Nie słyszał, gdy krzyczeli

"Brawo, brawo!"

W przepaści ścian domów

I nie umiał zanucić pod nosem

Dodającej odwagi melodii

Mógł im pomachać

Ale i tego nie zrobił

Bo nie miał pewności

Czy wołając dodając mu otuchy

Gdy dotarł do połowy i zawiał wiatr

Nie krzyknął ze strachu

A gdy leżał na ziemi

Nie jęknął z wdzięcznością

Gdy ktoś dotknął

Jego dłoni

Zatańczmy

Gdy pierwszy zabrzmiał takt

Tego walca

Co zamiótł świat

Staliśmy na krawędzi chodnika

I nic, co mógłbym powtórzyć

Nie padło z naszych ust

Ani zachwyt nad twoimi skrzydłami

Ani uznanie dla mojej trwałości

To nie był puzon, ani waltornia

Może słowik, lub kos

Jakiś śpiew, co zakręcił

Dłonią twą i mą

I ramieniem zbyt odważnym

I w oczach okien 

Coś jak świeczniki

Zza opuszczonych powiek firanek

Ale nic, co zabija

Nagie stopy

Bezbronne oczy

I akcenty, co wprawiają w wir

I ty, co nigdy

I ja, co zawsze

I gitara, co trzymana ciasno

Mówi prawdę

Szepcząc

Leonardowi

Warszawa 22:08

Kafle na podłodze

Układają się w ciekawy dywan

Chyba ktoś na środku wielkiego salonu

Wyburzył łazienkę

Biorę w niej prysznic

Myśląc o dawnych artystach

Tokio 05:08

Wzory na kaflach 

Jakby kaligrafowane

Powściągliwą myślą

Tao, które nie boli

W spacerze dłoni i stóp

Nowy Jork 04:08PM

Twoje myśli

Na wszystkich billboardach

Times Square

Podaję Ci rękę

A wszystkie znaki i wzory

Zmieniają się

W arabeski życia

Mamy czas

I powiedział Bóg:

Daję wam czas

Narzędzie siewu i zbioru

Przestrzeń miłości i nienawiści

Hałasu i śpiewu

Ciszy i światła

Daję go wam

Jak glinę

Którą pogardzicie

Albo ulepicie naczynie na wodę

Jak powietrze

Którego nie dostrzeżecie

Ale bez którego zginiecie

Daję wam czas

Jak człowieka

Co wyciąga ręce

I nic w nich nie ma

Klepsydra wodna

Pierwsze krople 

Jakby zdziwienie

Coś uderza w łysinę

Spływa za ucho

Woda

Dawkowana 

W cząsteczkach kropel

Życie, co toczy się poza mną

Wyciągam dłoń 

Rozkoszuję się wilgocią

Której udaje się trafić

W moje życie

Chociaż chciałbym, żeby cały deszcz świata skupił się na mnie

I obmył

Opłukał

Użyźnił

To widzę błyski mijające moje ręce

Odchylam głowę 

Wystawiam twarz

Krople deszczu

Czy łez

Czy radości

Spływają

Od kącików oczu

Do serca

Deszcz zmywa naklejki z mojej skóry

Starej walizki

Że tak być powinno

Że Stefan Batory wycieczki po oceanach

Honolulu, Barcelona

Że rola, społeczność, imponderabilia

Wiosenny zimy deszcz

Jak że wszystko ma sens

Że pożyjemy zobaczymy

Zostaje zapach znoszonych

Skarpet, spodni

Koszul, zbyt ciasnych swetrów

I odciski wypełnione łzami

Widzenie w wyschniętej oazie

Po karawanie

Zostały z piachu wystające kości

Tysięczny dzień

Słońce spalało tkanki

Które nazywałem mną

A noc mroziła rozgorzałe rany

W ciszy wieczornej maligny

Śpiew bezgłośny

Jak w uniesieniu kojąca dłoń

A za nim ptak maleńki

Wydawał się być coraz bliżej

Aż wypalone słońcem źrenice

Cień skrzydeł Feniksa poczuły

I ciepło w klatce piersiowej

Stapiającej się w bezbolesnym płomieniu

Z ciałem ptaka, co samym jest życiem, gdy żyje

I całym jest sobą, gdy płonie

Lecę

W porannym słońcu

Wielbłądy wylegują się nad wodą

Paź królowej

Na słonecznej drodze 

Gdzie winorośl oplata betonowe słupy

Jak kolczasty drut stada zwłok

Naddatkiem wirtuozerii wybuchło piękno

Wirowało skrzydłami arabeski

Żeby rzekomy wicher wzniecić

Hen nad oceanem tęsknoty

A moje oczy czułe choć ślepe czuły 

Powiew, co go przygnał

Lub wzniecił

A kiedy usiadł 

Skrzydła rozłożył

Jak manuskrypt 

Złotych pełen iluminacji

Ukrytych wśród kwiecia inicjałów

O nadpalonych stronicach

Zastygłem

Jak on

Na sekundę

Czekając

Na ciepły pył

Z którego

W który

Madama

Nie płacz Cio Cio San

Miłość wszak nie zabija,

Ale daje życie

Zabija zapach werbeny

Co wkrada się pod powieki

Gdy drżysz, a ja całuję Twe dłonie

W domu, co jak wachlarz ma dwie strony

I już czekasz, a chmury nad wzgórzem udają okręty

A życie, co dała nie-miłość

Chmury poniosły bezpiecznie

Więc nie płonęło gdy miało czterdzieści lat więcej

Od miłości porucznika Pinkertona

Zrzuconej z bombowca

A ty kochana Suzuki

Której wyrwano obie ręce

Którymi przytulałaś

Dwie kochane osoby

Zaśpiewaj, a odrosną ci gałęzie

Dla rudzikowych gniazd