Polska

Ta łąka jest wielka jak świat

Mówią pasterze

Kiedy tutaj jest zima

Na drugim końcu

Już jesień

Ogrzewa gości

Popołudniowym słońcem

Tutaj jako brzdąc

Zakopałem ptaka

I płakałem, że tak niedaleko

Jest zima

Tutaj zrywałem dla mamy kwiaty

I wiedziałem, że nigdzie piękniejszych nie ma

I chociaż na koniec wakacji

Wydawało mi się niesprawiedliwe

Ze gdzie indziej na dzieci dopiero czeka błękit morza

To nigdy bym nie zamienił

Siniaków obitych wśród nierównych bruzd mojej łąki

A teraz, kiedy jesienią kładę się na liściach opadłych z pobliskich drzew

Wiem, że nie ma cieplejszych liści

Choćby na drugim końcu dzieciaki

Dopiero zaczynały

Żyć

Kiedy w tańcu dotykasz wody stopami

Okręgi drobnych fal przenikają 

Do mej głowy

Układając się w liście drzew

Poruszające gałęziami

I mierzwione wiatrem trawy łąk

A potem wracają

Pieszcząc stopy

Wzorami nut

Co tylko dla Ciebie istnieją

By napinać ciało

Jak struny wiolonczeli

I sercem, jak smyczkiem

Od lęku do brawury

Malować harmonię

Nieuchwytną w słowach

Zacinajcie zady do krwi

Niech baty świszcza z grzmotami

Przez las ciemności i wycie wiatru

Przez półświt stogów w polach

Rozpiętych na żerdziach

Niech  ciemność moja się miesza

Z pyłem w oczach

Kibitka niech trzeszczy od zaschniętej krwi

Bo jadę ostatni raz

Nie widząc swej twarzy wśród błyskawic

Na śmierć

Miłość jest jak tlen

Dostaje się do serc w tajemniczy sposób

Wędruje po całym ciele

Wymienia się ją z otoczeniem

Gdyby mgła

Była snem

I można by

W nią iść

Bez końca

Błądzić

I wracać

Do miejsc

O nowym znaczeniu

Nic nie wiedząc

Być odkrywcą

Własnej niewiedzy

I zapadać się w nią

Jak w poduszkę

Z wierzchołka drzewa 

Widać

Księżyc goni Słońce

Ono chce już skryć się za morzem

Zanurzyć w spokoju

A on podchodzi blisko ziemi

I żeby je ośmielić

I udaje jarzębinę

Więc ono też na chwilę czerwienieje

Przygasa, żeby go nie zawstydzać

I zasypia wśród owoców

Autoportret z Saskią

Szklanka szczęścia jeszcze wypełniona

Jowialny uśmiech zaprawiony piwem 

Naprzeciw jej badawczego mądrego spojrzenia

Patrzy na siebie

I ona patrzy na niego

Paradne mankiety okalające jej drobną talię

Filisterska czapa i delikatna opaska w skromnym upięciu

Siermiężne pożądanie i czuła uległość

A mimo to, ufnie spoczywa na jego kolanach

I każde pociągnięcie pędzla

Jak zdziwienie pełne oddania

Ankieta idealna

Zagadnienia są absolutnie logiczne

Wyniki niemożliwe do opisania

Na pytania zamknięte

Nie uda się udzielić jednoznacznej odpowiedzi

I ile by nie było odpowiedzi

Pytania zawsze zostaną otwarte

Jakby pióra ptaka oblepione mokrym piaskiem

Owinięte szyje obolałe lotem

Czworo oczu zmrużonych od soli

Szpony szukające chwytu w wodzie

Serca wbite w siebie miłośnie

Skóra ciepła pragnieniem

I wiatr targający skrzydła do lotu

Skrzydła, co otulają przed burzą się

Wzajemnie

A odkrywają niewiedzę

W czułej ciszy wnętrza ciał

Czekając

Na ocean

Przed nim

Marzenia kolczyka

Być częścią ucha

Słyszeć

Być częścią ciała

Czuć

Być częścią tętna

Żyć

Z twardych kamyków

Powstaje coś miękkiego

Z poziomu ziemi

Przypomina malarstwo

Miękki pędzel próbuje

Swoich sił

W twardej rzeczywistości

Nanosząc łzę farby

Łzę bardziej przypomina

Szkiełko, jakby ta twardość

Jakoś współbrzmiała ze szklistością

Albo ból był przeźroczysty

Jednak czy to jedno szkiełko

Czy sto...

Trudno określić z ziemi

Można wznieść się

I próbować

Sumować i dzielić

Swoją twarz

Tłukę lustro

Krwawiącymi palcami

Można ułożyć piękny zachód słońca

Tak

Kamyki to krople

Każdy to rzeczywistość

I każdy to uczucie

Jak z kamyków utkać człowieka

Kiedyś mistrzowie

Kładli kamyki blisko siebie

Jakby czuły

Wzajemną bliskość

A ich krawędzie

Wygładzały się

Stapiały

Znikały

Odsłaniając

Idealne oczy

Milczenie ust

Ja trzymam w dłoni

Kamienną wodę łzy

I kroplę krwi

I nie umiem

Ich zrozumieć

A mozaika

Powstaje

Mimo

Pełna piękna

Powstanie Warszawskie - ankieta

To akurat skóra

Spalona miotaczem ognia

Ale jeszcze żywa

Każda spalona komórka

Z zamkniętym w niej bólem

O której ktoś zadecydował

Że ma być spalona

Skóra, która nie wiedzieć, czy jest nią, czy nim

Skóra, która o własnych siłach

Wychodzi z piwnicy

I krzyczy

Czy bycie osobą

Jest podobne

Czy różne do/od

Bycia sobą

A jeśli tak lub nie

To zmęczenie sobą

Męczy osobę

Czy niewiara lub wiara osobie

Skierowana jest na formy obie

Czy jedynie ku sobie

Osobą być może

To stawiać pytania

Kto sobą być może

Lub przypominać sobie

Lub zapominać o sobie