Test na siebie

Gdy zapominam

Kim jestem

Stawiam kropkę

Nad "i"

Albo nad i

Jeśli kropka w "i"

Nie spada na żadną stronę

Stoi stabilnie nadając znaczenie

To znaczy, że kradziona

Jeśli spada dowolnie

To moja

Własna

Toczy się

Po ziemi

Aż znika

Wśród ziaren piasku

Modlitwa

Każda nuta

Jak wołanie o deszcz

Każde słowo

Jak dłoń głaszcząca wielbłąda

Stopy wbijają się w piasek

Gdy wojownik skacze

Pył omywa skórę

A jego łzy

Wysuszoną roślinę

Papierówka

Kiedy dojrzała

Mieni się wierszem 

Każe się cieszyć każdą kroplą soku

Jak słowami

Co niektóre

Niewypowiedziane

Pachną latem i szaleństwem

Gryziona nie rozpada się natychmiast

Ale cierpliwie znosi  nacisk zębów

Jak pióra 

Na czerpanym papierze życia

A smakuje jak dzieciństwo

Rwane ciepło

Prosto z drzewa

Wenus się nie rodzi

Nie przychodzi 

To morze w swej mądrości

Zmienia postać

Spogląda z łagodnym uśmiechem

Uznając swą decyzję

Jest piękna

Zawstydzona tym

Czym morze

Być nie może

A chciałoby

Urzeczone

Samą sobą

Przypływ, wiesz

Nie zabiera poetów

Zabiera tylko wiersze

Poeci siedzą na brzegu

Patrzą w dal i nucą

Piosenki bez słów

Otaczają ramionami

Krągłe biodra kobiet

Chwytają kamienie

Próbują je opisać

Potem rzucają w morze

Swoje serca przywiązane

Do kamieni 

A wrzos schodząc

Ku falom chwyta je

Głaszcze szorstką delikatnością

I szumi 

Łagodnym oddechem

Spełnionej tajemnicy

Ballada ze Środkowego Zachodu

Siadaj, rozepnij i napij się jeszcze

Opowiem ci, jak tu przyjechałem

Bo u nas Bóg skąpił deszczu

Tak już dwie szklanki całe

Mówię Ci deszcz nie padał dwa lata

Kłosy jęczmienia były cieńsze i rzadsze

Niż włosy na łbie starszego brata

Padła krowa i życie kończyło się nasze

I nie mów mi, że Twoje życie nie jest słodkie

Białe twoje dłonie i biały na białym karku kołnierz

Kobiety przy tobie gładkie i wiotkie

Napij się słodki chłopcze ochłoniesz

Żona na kolanach błagała, żebym jechał

Dzieci po nocach z głodu szlochały

I nigdy nie znasz losu człowieka

Bo zamknięty ponoć z ziarnie piachu cały

Ruszyłem więc i po telegrafie nad zatokę

Trafiłem a tu raj i otchłań jak w kościele na prerii

Samotny i w brudnej piwnicy mam norę

A za dnia życie psa na wolności więcej daje premii

I nie mów mi, że Twoje życie nie jest słodkie

Białe twoje dłonie i biały na białym karku kołnierz

A w robocie mówią: czy pan może...

Napij się słodki chłopcze ochłoniesz

Pieniądze też telegrafem wracają do żony

Więc wszyscy żyją, choć tyle, rzecz pewna

I resztki gospodarstwa i dom nie stracony

Więc czemu siedzę i whiskey chmury polewam

Córka czynszownika z kościoła w jasnej sukience

Wracała przy niedzieli, torebeczka w dłoni

Parasolka od słońca chroniła ją w drugiej ręce

Jak anioł, a ja patrząc na to cudo płonę

I nie mów mi, że Twoje życie nie jest słodkie

Białe twoje dłonie i biały na białym karku kołnierz

Wejść możesz, gdzie chcesz i wyjść spokojnie potem

Napij się słodki chłopcze ochłoniesz

Panie John zwróciła się do mnie z grzecznością

A nade mną zatoka przetoczyła się cała

Wlewając do serca fale namiętności

Niebem stała mi się jej sukienka biała

I chociaż nie dla mnie jej usta natura stworzyła

I chociaż ojcem jej mogło by mi być dane

To z moimi swe miodne usta w pocałunku stopiła

I wiedziałem, że niczego nie kradnę

I nie mów mi, że Twoje życie nie jest słodkie

Białe twoje dłonie i biały na białym karku kołnierz

Choć oczy twe jakoś się miotają

Napij się słodki chłopcze ochłoniesz

Wieczorem słyszałem, jak ojciec ją bije

Mi bracia przyszli połamali żebra 

I dłonie, potem dowiedziałem się, że nie żyje

I wyłem, długo wyłem do nieba

Jeszcze szklankę, bo chociaż żyję, to jakby trup

I chociaż słyszę, boli mnie dźwięk w uszach

A oczy choć widzą, to od soli, jak soli słup

Me serce zabite, jak we wnyku lis ledwo się rusza

I nie mów mi, że Twoje życie nie jest słodkie

Białe twoje dłonie i biały na białym karku kołnierz

Widzę, chcesz mi powiedzieć swoją historię

Napij się słodki chłopcze ochłoniesz

Naśladowanie Chirico

W promieniach zachodzącego słońca

Wyspa zmrużonych oczu

Słońce wyciska łzy

Bezpiecznie - przedwiedzowo

Rozświetla przedwieczorny mrok

Łódka po zatoce łez 

Niesiona słońcem 

Ku wyspie

Bezradny jak stopa

Stopa

Kropla deszczu

Tocząca się po dachu

Do rynny losu

Nieuprawniona metafora

Serca

Posklejanej skarbonki uczuć

Pod tym nagniotkiem 

Jest moje odrzucenie przez ojca

Nigdy go nie usunę

Nie chcę być

Jak on

Spękane pięty

To rozpadłe serce

Dziecka gonionego

Przez rówieśników

Delikatna napięta skóra

Co wygląda jakby miała prysnąć

To ja dzisiaj...

A stopa działa

Asekuruje mnie

I podnosi

Świątynia

W kraju, gdzie dziecko to obcięty paznokieć

Zbudowano świątynię dziecięcej mądrości

Mądrość ta jest jak wielki żółw

Oblepiony niemymi krabami

W głównym ołtarzu

Przedstawiona jako drzewo

W pełni rozkwitu

Chroniące cały naród

Każde nabożeństwo

Ma formę adoracji kołyski

Z której dziecko

Uśmiecha się do mamy

Wierni z rękami pełnymi grzechotek

Podskakują zgodnym rytmem

Intonując z szacunkiem

Nie nie nie

Tryptyk skazanych dzieci

I

Wszystkiego nie da się opowiedzieć

Ale cienie tak

Nad ranem wujek

Akurat pijany

Co roku tam jeździłam na wakacje

Kuzynka spała w drugim łóżku

Było jasno od światła w sieni

Albo duży nieregularny cień

Obserwowałam ten cień

Nic innego

Potem zmalał nad moim łóżkiem

Sam cień

Cień na moim łóżku

Kuzynka płakała

Nie wiem czemu

II

Wsiadłam do auta

On z drugiej strony

Coś mówił po drodze

Słowa jak dźwięk kosiarki

Bolały, ale jakoś bezpiecznie

Tylko duszno było

I mdliło mnie przez to

Ale nie powiedziałam

Bo bałam się, że mnie pogłaszcze

O, już szkoła, pa tatusiu

Chwycił mnie za rękę

Chyba straciłam przytomność

III

Mama chciała, żebym trenował gimnastykę

Jak ona

Też bardzo wcześnie zaczęła

Byłem spocony

Jakaś twarda ręka

Przyciskała mnie do niego

Pachniał trochę jak dziadek

Nienawidzę tego zapachu

A ciągle go czuję

Z szatni już wszyscy wyszli

Powiedziałem jej o tym

Powiedziałem...

W malutkim szkiełku

W ziemi

Odbija się pół nieba

Pół w moich oczach

Pół niesiesz w dłoniach

A pół to płynące

Przez nie obłoki

Opatrunki przykładane

Na oczy

Gdy dłoń

Kaleczysz

Szkiełkiem

Noc

Jak Bułat

Zjeżdża do zajezdni

W której naprawiają serca

Włóczymy się po Arbacie

I czytamy

Kartkę papieru

Podpisaną pocałunkiem

Gałązki jak palce

Pokryte rosą 

Przebija słońce

Przez rzęsy

Budząc do życia

Błękit nieba

Niepewny jutrzejszej pogody