Niewypowiedziane zaklęcie

Kaszmir

Jedwab

Aksamit

Bisior

Nie

Róża 

Ambra

Agar

Nie

Ogień

Woda

Ziemia

Nie

Czas

Oddech

Wzór motylich skrzydeł

Pod płaszczem

Ariadna

Żyły dłoni

Gdzie wbić igłę

Tam wbijam wzrok

I już jesteś labiryntem

I nicią

I już

I teraz

Lot do stóp

Do ramion

Do dłoni

Do twarzy

Serca

Labirynt jak świat

Rozpuszczam się

Znikam

We krwi

W miękkich włóknach żył

Pod skórą

Ariadny

Niebieski zachód Słońca na Marsie

Odsłaniam się

Niebieski wiatr

Szumi w uszach

Niebieski blask

Pieści oczy

Spękana twarz planety

Przez moment wypełnia się 

Błękitną treścią

Twarda skorupa

Przemienia w modrą łąkę

Potem nadchodzi

Noc 

Granatowa 

Jak sen Marsa

O Słońcu

Pierwsza próba miłości

Hamlet
Przed lustrem garderoby
Patrzy w serce
Które zabiło Ofelię
Laurence Olivier
Rzuca mu w twarz
Zakrwawione rękawice
Płacze nad Laertesem
Książę już nagi
I już odziany jedynie w jej zapach
I swoją winę
I duch ojca juz mu nic nie podpowie
Aktor łza, po łzie, ociera z twarzy
Brokat ukochanej
Wybacz, bądź

De Valmont

Idąc pustą aleją do pawilonu gościnnego

Rozmyślał

Ileż by dał

Za okrucieństwo

Za gest prawdy

Którego pozbawił go autor

Postanowił tego wieczora modlić się

O pocałunki zmieszane z okrucieństwem

Wyobrażał sobie siebie klęczącego i wołającego do Boga

Kiedy wszedł do salonu, stwierdził, że tyle wystarczy

Kazał przynieść sobie herbaty

I pogrążył się

W lekturze

Lament Kleopatry

Twoja ciepła krew otula moje stopy

Ale stygnie już

Jak stygnie barwa morza

Żegnając wieczornych kochanków

Ostatni raz kładę twą dłoń na mej piersi

A usta przytulam do ust

Czekam

Nie okłamałam cię

Podążę za tobą

Tak wolę

Najpierw ty

Przenikasz mnie śmiercią

Jak wczoraj życiem

Zaraz ja

Wejdę w ciszę

Którą będziesz ty

Ale jeszcze zaplatam dłoń na dłoni

I obracam w palcach myśl o twoim uśmiechu

Dobranoc Marku

Rozpryśnięta na kładących się do snu dachach

Jak na morskich falach

Pomarańcza Słońca

Jak niespodziany wykres EKG

Filmowany w rozgorączkowanym rytmie zachwytu

Poniżej ja

Powyżej Ty

Nic nie rozumiem

Ale jest

Barwy pomarańczowej ile trzeba

Snu ile trzeba

Tylko piasku tak mało

Pliniusz Starszy opisuje Wezuwiusza

Lawa
Tak  ciepła

Prawie niegroźna

To tylko on

I jego łzy

I stado szynszyli na zboczach

I ludzie wdychający rozżarzony popiół

I tak spokojny od wieków

I woda zawsze była ciepła

A teraz widziałem

Jakby płakał

Kule płonącej gliny

Serce eksplodowało krwią

Jak w kokonie
Moja słodka

Zamknęłaś me życie

Na trzydzieści lat

A teraz odeszłaś

A moje skrzydła przebite

Jakbym uciekła z gabloty z motylami

Ale to skrzydła

Dziękuję córeczko

Paryż 1958

Jakby grecki chór
Wcielony w Twą postać

Zmieszaną z dostojnością Peryklesa

A ja po występie wracam

Do ogrodów na przedmieściach Paryża

I przed moją twarzą przesuwają się twe trzewiki

Ale mówię szeptem: tempra

A ty zanosisz Księżycowi

Tempra 

Jakbyś samym wzrokiem pchała wzwyż chmury

I powtarzam: tempra tu

A ty wyciągasz mnie spod sceny

I jestem piękna

Tempra tu

I chór, jak twe skrzydła

Ja w ramionach głosu

I nie ma nas tu

Nikogo już tu nie ma

Publiczności

Orkiestry

Chóru

Marii Callas

i mnie

jej suflerki

Cheaud Chaux