Danae

Brała właśnie prysznic

Kabina, jak cela z brązu

Żadnego westchnienia

Żadnej łzy

Płomienia w oku

Bezwiednie

Gąbką

Kokietuje boga

A Zeus, jak to bóg...

Przez ścianę spiżową

I już przy niej

Na niej

W niej

Pieszczoty - strugi wody

W sól

W wirze

W głąb

Od palców stóp po uszy

Pocałunki jak wodospad

Od piersi po łono

Co przypiera ją do ściany

I stopiona już ściana

Ciałem omdlałym Danae

Więc unosi ją w dłoniach

Do łoża

I roztapia się deszczem

W każdym atomie jej ciała

Unisono

Widziałem nad ranem zorzę

Wstążki jak smyczki

Szumiały moim namiotem

Na bezchmurnym niebie

Głębokie zatoki granatu

Obmywane rytmicznymi falami gwiazd

Ustępowały o świcie błękitowi

Twych oczu

Gdy dłonie rozwiązywały supły 

Szałasu utkanego z mego ciała

Jakbyś obnażała świat

A kulisy wyobraźni

Rozpadały się w melodii

Słońca

 

Samoświadomość

Co to ma być na tej ścianie?

Wyciągam rękę

I to wyciąga

Pochylam głowę

I to pochyla

Podskakuję

I to podskakuje

Kucam

To też

Przez chwilę

Wydawało mi się

Że 

To ja

Ale

Staram się być groźny

A to się śmieje

Otwieram usta

To nadstawia uszu

Więc zacząłem wątpić

Ale kiedy się odwróciłem

By odejść

Zrobiło smutną minę

I zrozumiałem

Że to jednak

Ja

Selene

Nie budź się kochany

Sen nad tobą, pod tobą i w tobie

Sen jest tak dobry

I Endymionie, nie rani

Przybiegnę w słowików porze

Pośród nieba granatowych włosów

Jasne skłonię oblicze

Obsypię pocałunków zorzą

Tylko nie myśl, nie czuj już więcej

Bo cóż możesz mi ofiarować

Ponad świata tego zwyczajność

I ponad człowiecze ręce

A gdyby jutro

Zastąpić dzisiaj

Filiżankę umytą łzami

Wypełnić aromatem kawy

"Kiedy" zamienić w smacznego

Lęk uspokoić

W kołysce czułości

Płatkami róży obłożyć

Rany po jej kolcach

I kroki przejść

Których wciąż brakuje

Po długiej krawędzi

Dachu słowa rozumiem

Lecz dzisiaj po prostu chce być krótko

I zawsze chce przechodzić w jutro

Jakby chciało pozwalać się winić

Za nasze gesty, których nie umiemy uczynić

Szept

Szum jesiennych liści

W bezwietrzny dzień

Wzrok zapatrzony w przyszłość

Szeptem

Między niewidocznymi łzami

Perły niepewności

(Naszyjnik?)

Jakby wstydziły się podobieństwa

Do słońca

Szeptem

Spogląda 

Na pomarańczę toczącą się za widnokres

Na wyciągniętą dłoń

Spada babie lato

Czasu

Więc całuje je

Drżącymi ustani

Szeptem

Stań się

Linoskoczek

Na linie bólu jest stabilnie

Wiatr słabości

Wieje ciepło 

Można mieć bose serce

A lina nie rani

Nad przepaścią odrzucenia

Iść po niej

Jak mostem

Między brzegami skał rozumienia

Progami otwartych drzwi

Skrzydłami dłoni

Wczepiać się w pewność

Lukrecja Rembrandta

Zdarta szata

Zdarta kurtyna prawdy

Już tylko krew

Twą nagością

Dziecięce usta 

Obrzękłe od płaczu

I sznur

Zakończony pustką

Jak dzisiaj 

Lukrecjo