Na ostatniej stronie Księgi

W niechcianym pociągnięciu pędzla

Pod brokatową maską tancerza

Pod niechcianym wspomnieniem z dzieciństwa

Pod stosem hieratycznych monet

Za kurtyną codziennej tragifarsy

Śpi sobie niewinność

Nie budźmy jej

Przez delikatność...

Rozmowa Józefa z Jezusem (Boże Narodzenie 2015)

Tato, a co z moimi kolegami? Oni też wyjeżdżają?

...

A spotkamy ich w Egipcie?

...

A tam się nie obrażą, że przyjechaliśmy?

...

Tato, a czy stamtąd jest daleko do Świątyni?

Daleko synku, ale sam wiesz, że i tak ją zburzą. 

Tato, a dlaczego w ogóle musimy uciekać z domu?

Nie wiem, może panem tego świata jest szatan... Słyszałeś wczoraj czołgi...

I szli

Z gwiazdkami piasku we włosach, w ustach, w oczach i pod paznokciami

Maryja co rozważała wszystko w sercu

Józef co zaufał nocnej ciszy

I urodzony pod szczęśliwą gwiazdą Jezus

Mópienie

Nie mówic - myślałem

Nie patrzeć - mówiłem

Przed dom, choć nie chciałem

Sto dział wystawiłem

Przed każdym tym działem

Piękny wiersz ułożyłem

Ognia - czule szepnąłem

Z wszystkich ust wypaliłem

Milion słów śmiercionośnych

Pod chmurami się wzniosło

Spadło na ludzi prostych

Co ginęli też prosto

Z ust zawleczkę wyjąłem

Pomyślałem, że ginę

Jeszcze czegoś pragnąłem

Miałem już tylko minę

Ufoludki i szatan

Za ufoludkami przemawia moja samotność...

Moje niespełnienie...

I obcość

Za szatanem przemawia moja obojętność

Moja niepamieć

Mój lęk

Za Bogiem

Milczenie

Kwiaty w wazonie na biurku były bardzo cierpliwe i pełne dobrych chęci wobec mnie. Długo zwracały główki w moją stronę chcąc być miłe i udając, że nic się nie dzieje. 

Dopiero dzień przed śmiercią niektore nie wytrzymały, odróciły się do okna i upuszczając na pociemniały od starości blat łzy płatków, rozpaczały nad swoim nieudanym życiem. 

Grubi ludzie częściej niż szczupli wydają się pogodni. Dzieje się tak najprawdopodobniej dlatego, że żyją oni jakąś podskórną nadzieją, iż mogą schudnąć, a wtedy będzie lepiej. Szczupli już tej podstawowej nadziei zwązanej z ciałem nie mają. 

Mówi Bóg

Oto ja JAHWE  daję wam mojego syna na znak nowego przymierza.

A znakiem będzie, że jego miłości nie zrozumiecie

Niewinnego zabijecie

Zmartwychwstałego nie rozpoznacie

Jako mannę i przepiórki dla dusz waszych go daję

I jako wodę w Meriba

Jako ten, który zsyłał na was trąd i ogień go daję

Co otwierał pod wami czeluście jako bóg zazdrosny i miłosierny dla swojego ludu

Lecz karzący odstępstwo do czwartego pokolenia

Tak i syna mojego daję wam, aby przeprowadził was przez  morze rozpaczy

On ze swoim  ludem pogrąży się w rozpacz i swój lud z niej wyprowadzi

On w mrokach dnia będzie światłem, a wy będziecie zwierciadłem dla światła

Jego krzyż będzie mostem nad zwątpieniem

I młyńskim kamieniem dla tych, co stracą nadzieję

Jego rany będziecie lizać, jak wilczyca liże rany pokąsana przez psy

Bo syna mojego daję wam jako matkę i brata

Jako pierwszego z was i ostatniego

Jako boga żywego

Jako siebie samego

Wielkanoc 2015

Polepszacz nastroju :)

Życie, jak każde inne słowo, by mieć znaczenie - musi być zbudowane z samotności i współistnień.

W moich snach swoje sny rozumiem. 

Zagadką są tylko dla mojej zagmatwanej racjonalności. 

Zamknięta przestrzeń

Czy to tylko tak źle brzmi,

czy odzwierciedla prawdę?

Większość hominidów uważa, że muzyka powstaje, kiedy idąc po hipermarkecie rytmicznie depczą gałązki...

To nieprawda - ona powstaje, kiedy tysiące witrażowych szkiełek wbijają się w marmurową posadzkę wzruszone wybuchem bomby. 

Cierpliwości

Mamuty nie wyginęły...

Przykryły się kołderką torfu i czekają,

Aż przeminie człowiek...

Norwidowi

Fortepian... Jak przewrócony pomnik

Albo jak otwarty grób...

Pianista odchylając głowę wciąga w nozdrza alabastrowy zapach Chopina...

Dylematy naiwności

Smutna dola krasnali...

Z bliska nikt ich nie widział...

A z oddali wydają się mali...

Wieczne zaskoczenie

Kra zadumy na rzece czasu

Wiosenny przebłysk

I ja znów z dala od brzegu. 

Wyraz twarzy stopnia

Zdecydowanie zdradza jego ambitne plany.