Pośród mego życia, pół jawy pół snu

Kogut woła łanię, by przybiegła tu

By z pustki bezkresnej nieodwołalnej dali

Oni razem czuwali, oni razem spali

By skóry ich, tak odmienne w bycie

Splotły sierści i pióra otulając życie

A oczy, tak jak widzą barwy różnorakie

Zapatrzone bezwiednie swoim były szlakiem

Łania, co wąchała właśnie smaki mroźnej ciszy

Rozumiała te dźwięki, których nikt nie słyszy

Wiosennych jej pochodnie oczu się zaszkliły

Ciepły to wiatr, czy ptak chłodnym ranem wydał jej się miły