Siedząc na brzegu pradoliny

Tysiącami lat przodkowie wędrowali, tak jak płynie woda, z dolin żyznych i ciepłych w góry mroźne i bogate w złoto... Nie po złoto parli jak łososie, lecz by zginąć zabijając. Ufali, że niszcząc twardych i nielicznych ludzi gór dają pokój swojemu ludowi. Potem rzeki odwróciły swój bieg i płynęły wprost do wielkiego morza omijając nasze doliny, a ludzie gór razem z rzekami wstąpili do kraju, który zmienił się w raj zboża i zwierzyny; rozrośli się i wzbogacili i zaczęli napadać ojców i mordować ich. Błękitna woda naszych jezior zmieszała się z krwią, a mądrość przodków okrzepła w kruchej skale...