Stanął przed lustrem domysł absolutnej próżni

Chciał spytać kryształu i siebie

Czy ma jakieś znaczenie

Czy coś go od czegoś odróżni

Podniósł rękę, zgiął palce aby dotknąć swej głowy

Lecz oddechu nie stało

Gdy przebijał ciało

I już rękę zanurzył w nicość do połowy

Może w pogłownej pustce żarzą jeszcze się łzy

W ikonę rzucił je serca

A każda łza jak litera

Na papier upadła tworząc wyraz - zły