Patrzę na arkadę

Szukam jej rytmu

Jak po łukach przemieszcza się cisza

Wznosi się

Zastyga w zachwycie

Opada do kolumny

Zanurza się w ziemię

Fundamentem ginie w zapachu lasu

Wynurza się niespodzianie

Z mocnym krzykiem tłumu

Ze śpiewem?

Mknie w górę

Szczytuje w kapitelu

I

Ucicha

Wygięta

W łuk

Znów zbiega cicho w dół

A ja nic nie rozumiem

Stoję zachwycony

Jak filar 

W tym zatrzymanym rytmie

Brzmieniu

Co płynie przeze mnie

W górę

W dół

Zapętlony jak cisza i krzyk

I gdzieś na styku

Muzyka

Chwilę

By wznieść arkadę

Na kolejną kondygnację

I znowu widzieć

Ciszę co się wznosi

Choć w innym miejscu

Opada

Jak Krzyk

Wiruje

Przeszywa muzykę

Wysysa z ziemi zapach

Nic nie rozumiem

Bardziej

A zdawało się, że bardziej nie można

Już tylko dłońmi sunę po kolumnie

Rozciągam się między łukami

Szalony pendytyw bez wiedzy 

Rozszarpanymi ramionami

Zbierający rytm

Zdrapuję tynk

Jest

Tam gdzie cisza najwyższa

Nagi zwornik

Cisza w dźwięku

Cisza