Woźnica zaklął się
W szklankę wódki
Próżno czeka pasażer
Zagubiony jest wzrok Stanisława
(Nomen omen tak mnie niektórzy nazywają)
Woźnicy nie ma
Wodzy nie ma
Jest powóz
Co zostanie, gdy ruszy
Gdy białe przestrzenie potoczą się za
Za papier
Za wzrok
Wiedziałem
A boli
Jak oślepienie
