Spoconymi dłońmi łapię świat

Jak kulę

I ciskam w kręgle

A on przecież nie jest kulą

Jest spłaszczony na biegunach

Z jednej strony ma więcej oceanów

Z drugiej lądu

Więc nie będzie się toczył równo

I są ludzie, którzy ledwo trzymają się

Powierzchni

Zagubieni

Lękliwi

Pytający

Więc może nie

Nie pchnę go

Zamaszystym gestem

Marszałka

Może go zatrzymam

Będę patrzył

Położę na dłoniach

Poczekam, aż przyciśnie mi je swoim kamiennym ciężarem do ziemi

Aż poczuję jego wagę

Aż poczuję ból 

Miałkiej metafory

Przeżywanej w samotności